اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم. گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی. نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی. یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود. و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه. و من بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت. ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته. و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود. ز آنچه زیر لب می گفت شنیدم سخت شیدا بود. نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش می بود. اما طبیبان گفته بودندش اگر یک شاخه گل آرد ازآن نوعی که من بودم.

نگاه ات محکومم می کند! نگاه ات محکومم می کند. زمزمه هاي دلتنگي من بعد از مدتها سکوت تلخ. من آدرس خدا را گم کرده ام. چقدر زود دیر می شود. فدایت شوم دل بی پناهی. از ناکجا آباد تا غریب آباد. این پایان من است! بی تاب بودی .

خدا سر منشا تمام عشق ها. تا آخرش به پایت می مانم. تا زنده هستم برای تو می خوانم. دوستت دارم عزیز تر از جانم. قصه عاشقی من و تو. قصه لیلی و مجنون نیست. قصه و خدا و بندگیه. چند وقتی است که بی آنکه بفهمم. دست نوازشت بر روی سرم است. و شاید من باز همان بنده ناشکر. تا در این ماه عزیز.

دستهایم را به تو بخشیدم. چشمه های جانت را انباشته بود. دستهایم را به تو بخشیدم. وقتی که خوشه های اشک در چشمت دانه دانه می شد. و دلت شاخه های سنگین سیب بود. و شاخه های لرزان گیلاس. دستهایم را به تو بخشیدم. که آرزوهایم باغی بود در امتداد ویرانی. داسهای امیدت را کند کرده بود. دستی می خواهم و به وزن لبخند . پر پر شد دلی که آغاز نکردی اش.

دنيای اس ام اس و خنده. پرواز را به خاطر بسپار. رقص روی سيم های خاردار. بر ساحل هستن و بودن. آنچه البته به جايي نرسد فريادست.