چند شعر کوتاه پیشکش به کوتاهی زندگی. کاش چهار فصل خدا زمستان بود. آرام و بی صدا افتاد. نوشته شده در سه شنبه بیست و چهارم اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۱۲ ب. پیشکش بر تو که در فضای مجازی برف بازی کردیم. این خطوط کشالهدار را این قدر بالا کش نده. از بی خوابی جهان مضطرب می ترسم. بگذار در حاشیه ی این جهان اندکی دراز بکشم. من چاقوی به استخوان رسیده ی استم که تنها خودم را می توانم به زانو دربیارم.

چی فرقی می کند وقتی چشمان زیبا هم داشته باشی. و چادر سرخ هم می پوشی. وجود انگشتان خوش تراشت را به همه گزارش می دهد. جایی را تزیین نمی کند. از جایی با خبر می سازد از چیزی. وقتی سرمه می کشی و به میان جمعیت می روی. چشم های سرمه کرده ای را به بازار برده ای. و با رضایت لبخند زده ای. به من چی ربطی دارد که مقصدی در لبخند هایت نیست. مهم این است که وقتی به تو نگاه کرده ام. وقتی به تو نگاه کرده ام. ترا در بند یافته ام.

خط خطی های گاه و بی گاه من. پای درد دلم اگر بنشینی. و گوش های دلت زنگ می زند. تنها جایی برای دمی نشستن. و گرد خستگی ات را بتکانی بر دلم. هر طرف که بنگری باد و باران است. باران خورده دوام می آورد. برای من نه چراغ بیاور. و نه دریچه ای حتی. بی دریچه دوست تر دارم. و برای دلت دستمالی بیاور.