یک روزهایی هم فقط می گذرند. نه به عزیزم شب بخیری دلخوش میشوی نه از جنین شناسی خواندنی دلگیر. میری عکسای انیس کوچولو رو نگاه میکنی. که البته بزرگ شده! و ذوق میکنی از ته دل. درست همونی که بودی هستی اما تنهایی و تلخ تر از همیشه و اصلا مهم نیست تو کدوم طبقه ی خوابگاه سمیه تنها بمونی. مهم اینه که تو خوابگاه سمیه نمونی. نمی دونم باید چی ارزو کنم و نمی دونم حتی باید ایمان داشته باشم بهش اما. ارزو میکنم به آرزو هاتون برسین.

یک سال زندگیم سخت بود اما گذشت! خب بعد از مدت های مدیدی سلام! واقعا خوشحالم که برگشتم! هم خیلی آدما رو شناختم. هم کلی قوی تر شدم. هم از خیلی دوستان جدا شدم یا فاصله گرفتم و به خیلی های دیگه نزدیک شدم! هم دیدم چقدر بودن یه آدم شوخ در شرایط سخت. کمک حاله وقتی همه دارن غر میزنن. هم فهمیدم من چقدر خانوادمو دوست دارم. و هم افتخار کردم بین 3تا پسر بزرگ شدم. حالا دلیلش بماند! از یه دوستم که اسمش کیمیا.

ღ خاطرات رنگین کمونی ما ღ. تو زندگی راه های خیلی زیادی هس . خیلی! وقتی با نرگس وارد یه راهی شدیم . قول دادیم تا آخرش بمونیم . ولی بضی چیزا دست خود ادم نیس . جدا شد راه هرروز تلفنی سه ساعت حرف زدن ولی. شروع شد یه راه جدید دوستی ما . راهه جدا نشد ولی عوض شد. ما جدا نشدیم ولی عوضم نمیشیم .