زیبایی در وجود یک انسان است نه ظاهر او. این روزها دلم نمیخواهد که در خیابان ها قدم بزنم. راستش را بخواهید دیدن یک سری چیزها برایم رنج آور است. نمیخواهم قضاوت کنم میدانم که این حق را ندارم. اما نظرم را می توانم بگویم. داشتم نظر یک مجله ی فرانسوی را در مورد. آرایش زنان در ایران می خواندم. خیلی ناراحت شدم حسابی به من برخورد. که هم زن بودنم را دوست دارم هم ایرانی بودنم را. وقتی میبینم که به زن و مرد نگاه ابزاری می شود رنج میکشم.

دانستن حاصل خواندن است و فهمیدن حاصل فکر کردن و درک کردن حاصل رنج بسیار. بخشی از یکی از تصویرسازی هایم است. این شعر زیبا رو دخترخاله های عزیز. از نسل بالا از کبریایی. ماهی و اختر در کهکشانی. بر هر ضعیفی پشت و پناهی. نور چراغی بر هر سیاهی. روشن دلم کن با یک نگاهی. گم کرده راه را سالار راهی.

و همین باعث شد بیشتر ترغیب بشم به صبر! عمر این وبلاگم تموم شد! انگار سو است.