ممنون از کامنتاتون وببخشید نگرانتون کردم. هرقدر تو دنیای حقیقی خوش قول و منظمم اینجا بد قول شدم. تو این ۱۰ روز که گذشت نت نیومدم. توی ۲ هفته بعد هم نیستم. ۵۰ تا کامنت آخرو الان تایید کردم. ایشالا با خبرهای خوب مییام. یه کم استرسم تو این روزا زیاده برام دعا کنید. سلام به همه دوستای گلم. چه دوستای قدیمیم چه دوستایی که جدیدا باهاشون آشنا شدم.

آرشیو وبلاگم از سال 84 تا امروز نیس. اما به چه حالی من.

در میان تک تک ترانه های درد. با شکوه جاودانه نگاه کودکانه ات. صفحه صفحه های عاشقانه های درد را. خانه های مانده در سکوت سرد را. پینه های دست های دوره گرد را. برگ های سبز مانده زیر چکمه های زرد را. چون که لحظه های ناب شعر من. با صدای خنده های پاک تو شنودنی است. با تو لحظه های بودنم سرودنی است. بی تو حس شاعرانه ام. بر دریچه های بسته دلم. با توام عزیز دل! تا به مشتی از دلت. قصه ها و غصه های وا نگفته ات. را ز دل جدا کنم. تا که با وضوی عشق.

می اومد ولی مگه چقدر می شه به یه چیز نگاه کرد و خسته نشد . بار که نگاهم رو بر می گردوندم انگار یه دستی صورتمو می گرفت و بر می گردوند. هر چه نگاه می کردم فقط اینه بود و اینه. کم کم مجبور شدم این تکرار رو بپذیرم. بهش زل زدم اما در نهایت قشنگی گرد و غبار داشت از همون موقع. امیدواربودم که یه روزی غبارش رو پاک می کنم اما هر چه بیشتر نگاه.