سوزد آن شمع که پروانه بود همدم او . ما که پروانه نداریم چرا سوخته ایم. خاطرهای از محمد حسین قانعی درباره یک شعر معروف قیصر. در یکی از روزهای آغازین جنگ تحمیلی در جمع تعدادی از هنرمندان از جمله شادروان دکتر قیصر امین پور شاعر و نویسنده متعهد و انقلابی در امور تربیتی شهرستان دزفول نشسته بودیم و بوی رنگ و گواش و پارچههای خطاطی در اتاق پراکنده بود . مبادا خویشتن را وا گذاریم.

دل نوشته هایی به زبان شعر. اجانه العید اغنیلک و نادی. عزیز قلب من ای خلفبادی. سعید ایامک و عیدت مبارک. شفیق من همه وقتت به شادی. ای رفیق ای یار بهتر از اخا. ای که رامشیر از وجودت باصفا. افتخر بیک و اودیلک سلام. عیدک امبارک یبو ذات الوفا. ماه رحمت - ماه مغفرت. ای هلال خوش نمای بی نظیر. ای مه تابان به شهر رامشیر. صد قبول از حق زتو صوم و صلاه. یاد کن وقت دعا از این حقیر. یار رامشیری مبارک بادت این شهر صیام. کلوکت فرحه ابحیاتک آرزویم والسلام.

راهی که به بهشت می رود نزدیک است. من به آن راه دوردست می روم راهی که تنها به خدا می رسد. بم به خال لب يك دوست گرفتار شده است. من گنگ خواب دیده و عالم تمام کر. حامد عسگری اهل بم است. گریه نمی کنم نه اینکه سنگم. گریه غرورم به هم می زنه. مرد برای هضم دلتنگی هاش. یه اتفاق نصفه نیمه ام که. یه کهکشونم ولی بی ستاره. یه قهوه که هرچی شکر بریزی.

شمرم ز هست و بودت. که چه داری و نداری. به رگم تو سرب داغی. مقابله اي شاعرانه با دوست عزيز پرديسيم مشتاق ديدار. هومنا ماه ر خت بعد از این در چاه است.

من زنده ام به شایعه ها اعتنا نکن. حتی خودم شنیده ام از این کلاغها. در شهر یک نفر شده پیدا شبیه من. امروز دل نبند به مردم که می شود. اینگونه روزگار تو فردا شبیه من. ای هم قفس بخوان که ز سوز تو روشن است. خواهی گذشت روزی از اینجا شبیه من. من زنده ام به شایعه ها اعتنا نکن. در شهر کشته اند کسی را شبیه من. رسیده سن حضورت به سن نوح اما.