وقتی که چشمای تو وا میشه. وقتي که چشماي تو وا ميشه. خورشيد مث کوره اي سرده. گم ميشه و نور از تو مي گيره. با حرکت چشم تو مي گرده. وقتي که چشماي تو وا ميشه. آبي تر از لبخند بارونه. حتي کوير خشک بي احساس. مات تماشاي تو مي مونه. تو بندر آبي اون چشمات. من خيس ميشم اين چقد خوبه. وقتي که دارم از تو مي خونم. وقتی که شب چشماتو مي بندي. ماه که رو پلک تو مي شينه. ديگه پلنگ خسته ی قصه. ماهش رو از نزديک مي بينه. با تو ترانه روشن و زيبا. با تو پرنده هم صدا ميشه. دنيا فقط اون لحظه رو مي خواد.

اشک من لحظه ی جاری شدنت نیست نیا. حال این روزهای من اینگونه است. تقدیم به زلزله زدگان آذربایجان. وبلاگ علی اکبر یاغی تبار. وبلاگ منوره السادات نمائي مرتضائي.

به قدری چشم به رات بودم که می شد. تموم جاده ها رو تو نگام دید . این روزها به خودم می گویم .

زنی از کوه های دوشنبه . شنبه بیست و هفتم تیر ۱۳۹۴. من از سرزمین های تنهایی ام. با احترام به استاد محمد کاظم کاظمی. از این شهر دیر آشنا می روم. من و بار دردی که مانند کوه. من و خاطراتی که سوهان روح. من و آجر و کوره ی شعله ور. من و پینه ی دست های پدر. من و غیرت پوچ نامرد ها. نه این سو مرا هیچ کس بیقرار. نه آن سو مرا بخت چشم انتظار. من از سرزمين هاي تنهايي ام.

جا مانده روی خاطره ها رد رفتنم. سه شنبه پانزدهم اسفند 1391. کر می شود دو گوش جهان از اشاره ها. وقتی تو ماه باشی و من با ستاره ها. آیینه ها نگاه تو را ثبت می کنند. مبهوت آن دو چشم که پر از دوباره ها. من با نگاه یار غروبی شدم ولی. پرونده های عشق تو را جمع می کنم. خط می خورد تمام خزان در اداره ها. در آسمان چشم تو پرواز کرده ام. جا مانده روی ماه ردی از سواره ها. قاب آسمان شو بر لحظه هایم.

می خوام ساعت ها قدم بزنم. باور کن بعضی چیزها خیلی برای آدم سخنه حتی ممکنه هیچ وقت نتونه باور کنه. دلم می خواد ساعت ها یه خیابان بلندو که درختا دو طرفش قد کشیدن رو قدم بزنم. همین چن روز پیش زیر نم نم بارون قدم زدم و قدم زدم و قدم زدم. هنوزم دارم تو همون فضا توی ذهنم قدم می زنم. غزلی از سر گلایه و درد . قلبی شدم که تیر کم.