این وبلاگ متعلق به عاشقان هست. غروب عاشقان رنگش طلایی ست. نمی دانم چرا دیگر چشمانم در جاده انتظار منتظر تو نیست. نمی دانم چرا دیگر با امدنت صدای پایت برایم هیجان اور نیست. چرا دیگر دیدن چشمانت برایم یک رویا نیست. چرا دیگر بودن و نبودنت برایم رویا نیست. دلم می خواهد باور کنم که بهار نمی میرد در بطن زمان. دلم می خواد بهترین ملودی را بسازم برای زندگیم. دلم می خواد با امید بمیرم. دلم می خواهد و دیگر هیچ .

واز آنجایی که من آدم دل نازکی هستم. به گم شدگیهای شاعران جهان . آدم پناهگاه بزرگیست با دردهاش شکل گرفته ست. او شاخه های خشک تنش را انداخته دوباره بروید. آنقدر مانده این طرف خط تا دردهاش شکل گرفته ست. هر آدمی درخت خودش را روزی که اتفاق می افتد.

عشق گاهی خواهش برگ است در اندوه تاک. عشق گاهی رویش برگ است در تن پوش خاک. عشق گاهی ناودان گریه ی اشک بهار. عشق گاهی طعنه بر سرو است در بالای دار. عشق گاهی یک تلنگر بر زلال تنگ نور. پیچ و تاب ماهی اندیشه در ژرفای تور. عشق گاهی می رودآهسته تا عمق نگاه. عشق گاهی شور رستن در گیاه. عشق گاهی غرقه ی خورشید در افسون ماه. عشق گاهی سوز هجران است در اندوه نی. رمز هوشیاریست در مستی می.

حتی گاهی لازم است چشمهایت را ببندی فقط بنویسی و بنویسی و بنویسی. برای نوشتن حرف های دلت فکر نکن. تو زندگی اونم حق داره مث عقل جدی گرفته بشه. هواشو داشته باشین و حقشو ضایع نکنین.

خاتمی کاش یه کم احمدی نژاد بودی. البته که خدا نکنه خاتمی احمدی نژاد باشه . اما چند نکته باعث شد که از یک بوم و دو هوا های زیادی که میبینم بنویسم. همه دیدن اون ضربه های زیبا رو که از گل قشنگتر بودن .

Khastam kheili khastam dge nemi2nam baraie in zendegi chi kar konam az hame motenaferam az khodam az pedaro madari ke hata ye lahze be man fekr nakardan mano be in donya ovordan az adamaie atrafam ke faghat be fekre khodeshoonan az khoda ke un bala neshasteo hameie bad bakhtiro mibineo hich kari nemikone are az hame bishtar az un babam miad chera bazia enghadr khoshbakhtan milion poole khoordeshoone vali ma 1000 toman baramoon donyaie az roozhaie tanhaie khaste shodam. میان پنجره و دیدن همیشه فاصله است.