بیابان را سراسر مه گرفته است. ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم. کند نگاه تو آغاز تا فسانه گری را. به یادم آورد افسانه ی فسون و پری را. تو پاک می کنی آخر ز متن حافظه ی شعر. دوباره فرصتم از دست رفته بود و نگاهم. برای او همه ی فصل های در به دری را.

خاطرات یک مادر معلم و پسرش. صید قزل آلا در مدرسه. دلواپس مسواک زدن تو هستم. کلاغ دانایی که توالت فرنگی می رفت.

در این که این صدا هنوز صداست و ابی هنوز آقای صداست شکی نیست. وقتی پا روی سن گذاشت و خواند فقط گوش بودم و چشم در برابر. مردی که صداش و ترانه های خاطره انگیزش در سن 63 سالگیش سهم من شده بود از نزدیک. آن قدر نزدیک که بتوانم خطوط چهره اش را ببینم. توی سر و صدا تقریبا با فریاد برایش توضیح دادم و تشکر کرد. لبخند زدم و با سر تایید کردم.

هدیه لک لک های توی قصه ها. امروز ششمین روز از یازدهمین ماه. خورشید بعد از نه بار شانه زدن به موهای طلای اش. احساس تکان عجیبی در کانون قلبش کرد. در را که باز کرد. یک کرگدن سفید کوچک برایش هدیه آورده بودند. همان که روزی لاک پشت فرزانه. آمدنش را پیش گویی کرده بود. امیر سربی 6 بهمن 93. روزی من هم پیرمردی خواهم شد. که هر وقت یاد تو می افتد. سیگارم را از جیب کتش بیرون می آورد و روشن می کند و .

وبلاگ سابق م ی ث م آ ز ا د. وقتی یک درخت را بغل می کنم. که هیچ هم مجنون نیست. آنجا روی نیمکت های زرد. این آخرین درختی ست که بغل میکنم. آخرین جمله ای که مینویسم. نوشته هایم را نفس بکشید. نوشته شده در بیست و ششم شهریور 1387ساعت توسط میصم عاضاد. با اینکه هر پله پرتگاهی ست. نوشته شده در چهاردهم شهریور 1387ساعت توسط میصم عاضاد. بیایم بالای سقف خانه ات. نوشته شده در یکم شهریور 1387ساعت توسط میصم عاضاد. آسایشگاه روانی میمنت - آذر 83.