سر خیابان ایستاده بود و مسیر طول خیابان را مدام بالا و پایین می رفت. هوا که تاریک می شد خیابان هم کم کم شلوغ تر می شد. با چادرش محکم صورتش رو پوشیده بود. قصد کمک کردن بهش رو نداشتم اصلا چرا باید کمکش می کردم . شاید اون هم از همانهایی باشد که برای این کار آموزش دیدند و کمک کردن من هم باعث ترویج گداپروری و خطرات اجتماعی دیگر بشود! ولی دلم چیز دیگری می گفت .

لوگو ي واحد هاي كانون. وبلاگ خواهران كانون - گروه ياس. وبلاگ برادران كانون - گروه آر وي. واحد دانشجويي كانون - باصر. نگارخانه كانون - فال و تماشا. واحد قرآني كانون - فاران. خرمشهر را خدا آزاد کرد.

اختتامیه ه ه ه ! به عنوان بسته شدن پرونده این وبلاگ آخرین پستم رو امروز به اجرا می گذارم. این وبلاگ به عنوان یادگاری از خاطرات یک دانش آموز دبیرستان رهپویان وصال بمونه. این دانش آموز خودش دیگه دانشجو شده. خودتون حتما اون دانش آموزو میشناسین. امیدوارم که همه دانش آموزای این دبیرستان تو همه مراحل زندگیشون موفق بشن و به آرزوهاشون برسن. خبر خوبیه چون که اینجانب سنیور زورو به آرزوش رسیده و امیدوارم بتونه در حد شایسته شکرگزاری کنه. من عاشق مهندسی شیمی بودم. هنوزم که هنوزه از راهنمایی های ایشون بهره مند میشم.

بعد از یه مدت طولانی دوباره سلام. خب عنوان رو که دیدید کم آوردیم. آره حق دارید کسی به این راحتی اعتراف نمیکنه حق دارید اینجوری. اما باصدای بلند و بدون تعارف کم آوردیم. بگم خدایا من هیچم کاش کسی منو نمی شناخت. بابا به کی بگم ما نه حداقلش من کم آوردم. کنار معراج همیشه پاتوق بچه های تدارکات بود. خدا کنه ما سر ایستگاه منتظر اتوبوس بعدی نشسته باشیم. يه چيزي بگو حرفت تو دلت نمونه. این مردم چقدر عوض شدن.