توی این غربت دنیا اینجا قطعه ی بهشت. در این صحن وسرا دل شکسته می خرند. استجابت دعا هدیه می دهند. به حلقه های ضریحت دلم گره خورده. این بار این گره مگشای. کاخ همه شاهان جهان را که بگردی. مردم صدای آمدنت را شن.

هر چقدر هم که بخوای ببخشی و فراموش کنی . انگار داری خودتو گول می زنی! وقتی از یکی میرنجی حتی اگه بگی بخشیدمش. یه چیزی ته دلت می مونه. یه چیزی که نمیذاره اوضاع مثل قبل بشه! هر چقدر هم که تلاش کنی و خودتو بزنی به اون راه و بگی نه. بی فایده است ! یه چیزی این وسط از بین رفته. و جای خالیش تا همیشه درد میکنه. کتاب سرنوشت برای هر کسی چیزی نوشت. نوبت به ما که رسید قلم افتاد .

دل وامانده ات یک نفر را می خواهد.

عاشقونه ها با تو! شاید ما به سرعت از بچگیمون دور شدیم. کوچیک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم. حالا که بزرگیم با چه دلهای کوچیکی. کاش دلامون به بزرگی بچگی بود. کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم. کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود. کاش قلب ها در چهره بود. حالا اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمه و ما به همین سکوت دل خوش کرده ایم. اما یک سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست. سکوتی رو که یک نفر بفهمه بهتر از هزار فریادیست که هیچ کس نفهمه. سکوتی که سرشار از ناگفته هاست. بچه بودیم بارون همیشه از آسمون می اومد.