چهارشنبه 29 بهمنماه سال 1393. چهارشنبه 21 خردادماه سال 1393. سهشنبه 27 اسفندماه سال 1392. نوشتنم زمانی آغاز شد که من بودم و یه دنیا از خاطراتی که نوشتنش سخت بود . امروز من برای نوشته هام جشن تولد گرفتم و این پست هدیه ای از من به این جملات ده ساله است . نمی دانم در این سال ها چه بر من گذشت ولی هرچه گذشت نوشته ها برایم خاطره شد . سهشنبه 24 دیماه سال 1392. شنبه 16 شهریورماه سال 1392. جمعه 18 مردادماه سال 1392. جمعه 21 تیرماه سال 1392.

به اندازه ي تمام غروبها می گیرد. اما دریغ که گریه ي دستانم نیز مرا به تو نمی رساند. من از تراکم سیاه ابرها می ترسم و هیچ کس. مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام نیست. وکسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد. و یا کابوسهای شبانه ام را نمیداند. از دل هر کوه کوره راهی میگذرد. و هر اقیانوس به ساحلی می رسد. و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد. از چهل فصل دست کم یکی که بهار است. ماییم و نوای بی نوایی.

مانده ام بهم ریخته ام. یا دارم همچنان پیش میرم. از برای با خود بودن. آن خود که بیخود است. آن پیش که قبل تر بود. نشسته ام و جدال بین خود و خود را. تا مباد به سجده درایم. تاریخ شنبه دوازدهم بهمن 1392. تاریخ یکشنبه نوزدهم آبان 1392. با چشمان بسته ومحو تماشا. دستانش مانع لقاء قطرات آب با زمین مادر بود. پراز حرف بود میان سکوتش با آب. مکاشفه ای داشت با معشوق.