چی توو چشاته که تو رو , انقدر عزیز میکنه. این فاصله داره منو, بی تو مریض میکنه. این که نگات نمیکنم, یعنی گرفتار توام. رفتن همه ولی نترس, من که طرفدار توام. هر چی سرم شلوغ شد, رو قلب من اثر نذاشت. بدون تو دنیای من,انگار تماشاگر نداشت. منو نمیشه حدس زد, با این غرور لعنتی. هیچ وقت نخواستم ببینیم, توو لحظه ناراحتیم. میخواستم نبخشمت, یکی ازت تعریف کرد. دیدن تنهایی تو, منو بلاتکلیف کرد. بیاو معذرت بخواه, از جشنی که خراب شد. از اون که واسه انتقامم, از تو انتخاب شد. نوشته شده توسط الی در ساعت لینک.

اثاث کشی نسبتا تموم شده و دو روزی هست که خونمون شبیه خونه شده . فکر کنم چهار شب مهدی رو زمین و من روی کاناپه خوابیدم . افطاری و سحری رو یا مامان برامون فرستاد یا چیز آماده خوردیم . یه شبم برای هر دوش پیتزا خوردیم . اینترنتمون هنوز وصل نشده و با دایل آپ میام نت . ولی سعی می کنم وبلاگل رو بخونم. تولد 30سالگیم خونه مامان برگزار شد و خیلی خوش گذشت و خندیدیم . زحمت کیک رو هم برادرم کشیده بود. شب قبلشم خواهرم اینا اومدن و شوهر خواهرم خونه رو دید.

یک میز با چند آشپز. من و همسرم در اروپا. ღ حرفای دل من ღ. روزهای شیرین من و همسری. من و روزهای فصل سوم زندگی. ذهن نوشت های خانم و آقای اردیبهشتی. روزهای زندگی یک ک م ا ل گ ر ا. من و همسرم هم را دوست داریم. لبخندهای احمقانه ی یک زن. سال نو بر همه دوستان عزیزم مبارک. انشالله امسال برای همه دوستان بهترین ها رقم بخوره.

همه چیز از اونجا شروع شد که من به روی خودم نیاوردم . از اولین چیزی که آدمایی که بهشون میگم دوست! ازم پنهون کردنو من به روی خودم نیاوردم بعد بقیه چیزا شروع شد و من مجبور شدم همچنان به روی خودم نیارم . از یه طرف خوشحالم که آخرای این دوره از زندگیم درگیر اون موضوعات بدرد نخور بین آدما نشدم . از قوی بودن خسته شدم از این که هر وقت به گذشته نگاه کردم با خودم گفتم چقد من دختر قویی بودم . ظاهرا باازم باید بگم اینو .

لا اکراه فی الدین! شنبه ۴ فروردین ۱۳۹۷. پویشی که امیرهادی انواری هشتگ او لش را نهاد. سه شنبه ۲۹ اسفند ۱۳۹۶.

Content on this page requires a newer version of Adobe Flash Player. آدرس ایمیل خود را وارد نمایید.

بعضی از عددها زیبایی خاصی دارند. مثلا 24 یا 36 یا 48. دهگان این عددها نصف یکانشان است. 36 سال به ظاهر تعداد سال هایی زیادی را در بر می گیرد ولی در واقعیت زندگی ام بعید میدونم مقدار سال زیادی را طی کرده باشد. شاید اگر به جای مادرم بودم در سن 36 سالگی دست به کمر میزدم و می گفتم چه سالهایی را سپری کردم ولی واقعیت این است که من نمی توانم این حرف را بزنم.

اینجا از حرف هایی دم میزنم. که در دنیای واقعی جرات کلمه. حرفهای یک خانوم مهندس معمار. که گاها طعم باران میدهند . و عشق صدای فاصله هاست. فاصله هایی که غرق ابهام اند! باید همه چیز را تجربه کنی. اگر وبلاگم گم شود,هویتم گم میشود.