فکر کنم اولین بار این اصطلاح رو تو وبلاگ گردی های چند سال پیشم یاد گرفتم. شاید تو وبلاگ کیوان . و امشب آخرین باری است که در بیست و اندی سالگی چشم فرو میبندم هرچند با گلویی دردناک از آنفولانزا .

خدای اندیشه های ناصواب! دلم برای نوشتن اینجا تنگ شده بود. انقدر حرف روی هم تلنبار شده که نمیدونم از کجا شروع کنم. فقط خوشحالم جایی هنوز هست که فارغ از اینکه کی میخونه و چه فکری میخواد در موردم بکنه مینویسم.

يك قلب پاک از تمام معابد جهان زيبا تر است. گفته هایی از نگفته ها. زمان به عشق ماه می نویسد. پذیرش شرایط و کژدار و مریض . همیشه به شرایطی می رسی که بایستی کژدار و مریض پیش روی و دست به عصا . سخنانی از دکتر شریعتی .

و هنوز جراحت هاي اين بغض گلويم را ميسوزاند. آخ كه چه تعبير ناشيانه اي دارد اين روايت . من باز خواهم نوشت از پشت ديوار فاصله ها با فريادي كه باز در گلو پنهان است. و باز چه زيبا دلتنگ ميشوم. دلتنگ تپش هاي بي صدا و دلتنگ دستاني كه رويا مي بافت . و من باز خواهم نوشت از آسمان. آن هنگام كه بي تابي و آسمان با خيال تو قهر كرده . باز خواهم نوشت از سپيدي مهرباني و از كوچ جاده اي كه دوست داشت.