این ردپای منه و تا آخرین نفس راه میرم. این روزا زندگی همه همینه. بازم سال تازه حس و حال غم داده. باز امثال من و تو که مثلمون زیاده. که هرروزمون هنوز عین دیروزه. همه رویاهامون تو گذشت زمان می سوزه. همه بهم میگن میری از دست. همه فرصتاتو میدی از دست. ولی شایدم تقصیر من نیست. چون رو به هر راهی میرم به روم بسته ست. یه وقتایی یادم میره الان کجام. حس میکنم پاهام از زمین جدان. ساعتها به یه نقطه خیره میشم. تموم رنگای روشن رنگ تیره میشن. دیگه یادم میره لبخند بزنم. باورم نمیشه که این آدم منم.

همیشه همین قدم های نخستین رفتن است. که راز اخرین منزل رسیدن را رقم میزند. سلام ستاره ی از شب گریخته ی همروز من. عزیز همیشه و هنوز من. سلام! همونطور که از اسم وبلاگ معلومه اینجا جاییه برای انسان واحساسات انسانی. و تاکید من رو واژه ی انسان به خاطر رنجیه که ازین دوره ی خالی از انسانیت میکشم. خودمم خودمو نشناختم هنوز و گم شدم.

The writtens of a solitary girl. فرقی نمی کند با من . می گویی دوست دارم زیر باران قدم بزنم ولی وقتی باران می بارد چتر به دست می گیری. می گویی آفتاب را دوست دارم ولی زیر نور خورشید به دنبال سایه می گردی. می گویی باد را دوست دارم اما وقتی باد می وزد پنجره را می بندی. حال دریاب وحشتم را وقتی می گویی دوستت دارم.

مشغول دل باش نه دل مشغول. فرهاد که باشی همه چیز شیرین می شود. اینجا پنجره احساس من است. پنجره ای که میتوانم بازش کنم و پروانه های هرچه میخواهددل تنگمرا از دریچه اش پرواز دهم. اینجا گهگاه لابه لای نوشته ایم باد می آید. چیزی به ذهنم نرسید چی بذارم! The writtens of a solitary girl.

من هنوزعاشقم ان قدر که می توانم هر شب بدون ان که خوابم بگیرد از. اول تا اخر بی وفایی هایت را بشمارم و دست اخر همه را فراموش کنم. انقدر که می توانم اسمت را روی تمام اب های دنیا بنویسم و باز هم جا. کم بیاورم انقدر که می توانم شب ها طوری گریه کنم که خدا جایم را با اسمان عوض کند.