داشتم عادت می کردم به یکجا نشینی اما. انگار خونه بدوشی تو سرنوشت من بوده و هست و تا همیشه هم. از امروز دیگه ملکه نیستم. یه چیزی انگار گم شده توی نگاه من و تو! در شنبه 3 اردیبهشت1390 با دستان هرزه ی کلئوپاترا. پر زد و بال های من جا ماند. وسط سطرهای این خواب و. پر زد و مثل قبل جا ماندم. وسط قرص های اعصاب و. غروب اولین سیزده روزهای ۹ دار. برعکس همه ی روزهایی که آدم ها تند تند رد می شوند و رگ زنده ی خیابان می زند. انگار راهروی مرده هاست این خیابان همیشه خاطره.

به دقیقه نکشیده فیلتر شد. بعد یکی دیگه زدم که یادم رفت اینجا بذارم! حالا گذاشتم. سیگار های له شده ی یک همزاد پندار احمق. از نوشتن تو وبلاگی که نصفه نیمه فیلتره بدم میاد. اینجا زودتر از بقیه رفت تو سطل آشغال! سیگار های له شده ی یک همزاد پندار احمق. سیگار های له شده ی یک همزاد پندار احمق. جمعه بیست و پنجم اردیبهشت 1388. چهارشنبه بیست و پنجم اردیبهشت 1387. تو سرم وول می خوره لعنتی. سیگار های له شده ی یک همزاد پندار احمق.

واسه اینکه بلاگفا بیش از حد تو گستره ی من گیر نکنه. و زیر نفوذ و سیطره ام نره. و چون من نمی تونم یه جا بند بگیرم. و باید مدام خونه عوض کنم. بر می گردم به اولین جایی که خود واقعیم رو توش جار زدم. گاهی دنیا میشه به پای هم سوختن. و چشم به لب دوختن. و خیره به نگاه رنگی شدن. و منتظر دو تا دست گرم موندن.