Bia2 dame dar bade! سلام به همتون. انقد دلم تنگ شده واسه وبلاگ که حد نداره اما این زمان لعنتی داره مثه برق و باد میگذره و فرصت نمیده که یه نفس بکشم! هنوز درست و حسابی درس خوندن رو شروع نکردم تیکه پاره میرم جلو. توروخدا واسمون دعا کنید که با دوستام همون جاهایی که میخوایم باهم قبول شیم. میخوام بریزم توی قهوه ام! .

شیشه ی پنجره را باران شست. چه کسی نقش تو را خواهد شست. من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ. می پرد مرغ نگاهم تا دور. پر مرغان نگاهم را شست. ابر خاکستری بی باران پوشانده. ابر خاکستری بی باران دلگیر است. و سکوت تو پس پرده ی خاکستری سرد کدورت افسوس سخت دلگیرتر است. شوق بازآمدن سوی توام هست. تلخی سرد کدورت در تو. پای پوینده ی راهم بسته. راه بر مرغ نگاهم بسته. شیشه ی پنجره را باران شست. می پرد مرغ نگاهم تا دور.

ღ ღدنیای این روزای منღ ღ. این وبلاگ دیگه آپ نمیشه حلال کنین خوبی بدی دیدین خداحافظ واسه همیشه. خودمم نمیدونم چمه واقعا حوصله ی هیچ کس و هیچ چیز و ندارم. خیلی شاکی و داغونم دلم میخواد یکم اینجا حرفام و بگم. حتما الان با خودتون میگین ای با.

نزدیک تر که بیایی محوتر می شوی! این بار می خواهم پر رنگ تر باشم نه به تلخی قهوه و نه به شیرینی. این بار با عطر مادرانه ای هستم که شامه ام را پر کرده است! در دلم امانتی را یدک می کشم که نمی دانم لیاقت نام مادر شدن را دارم یا نه. هنوز توی خوابم می یاد. هنوز واسم حرف می زنی. تو گوش من صدا می ده.

چسبی بر عقربه های زمان بزنید ساعت را نگه دارید من همین ایستگاه پیاده می شوم ایستگاه بعد ایستگاه آدم بزرگ ها! باز شهریارکم می خواست مرا اهلی کند ولی دیگر من افسار گسیخته تر از آنم که با حرف اهلی شوم مگر یادت رفته که دارند مرا به ایستگاه بعد می برند شهریارکم مرا با روحت اهلی کن نه با حرف هایت من پای رفتن ندارم. چند روز پیش رمان کوری اثر ژوزه سارماگو رو خوندم و هنوز در کف ذهن خلاق نویسنده اونم و هر چی بیشتر بهش فکر می کنم بیشتر اون رو ستایش می کنم.