انعکاس جوک هر روز نبود. که چو یک دلقک گیج. نقش یک لبخند به صورت دارم. گاهی اینقدر حرف داری که. کلبه ای می خواهم چوبی. کلبه ای می خواهم چوبی. بدور از رنگ آدم ها. میان گم ترین جنگل دنیا. همین که من و خاطراتم.

دلم برات تنگ شده دارم ديوونه ميشم. تا وقتي كه نبينمت آروم. بين ما هر ديواري باشه برميدارم. فاصله عمر هم كه باشه كم نميذارم. بغض ترانه و دلم هر دو شكسته. باور نميكنم فراموشت شدم من. تو كه بودي و هستي و موندي هميشه كنار ترانه من. واسه موندن و خوندن از عشق و صداقت تو شدي بهانه من. ديگه نه نميخوام كه ببينم نيستي پيشم.

خانه ای داشتم پر دوست. وارد خانه پر مهر و صفامان گردد. يک سبد بوی گل سرخ به ما هديه دهد. داشتن يك دل بي رنگ و رياست. بر درش برگ گلي مي كوبم. تا كه سهراب نپرسد ديگر. من یک جاده ام می آیم بی آن. که بیایم می رسم بی آن که. رسیده باشم به دور دست. جاده نگاه می کنی پیش پای توام. دست نوشته های عموداریوش عزیزم.

به قاب عکست که روی دیوار جا مانده است. به من لبخند می زند. و هنوز هم در جایش باقیست. بس که همه دورم زدند. به پای ساده بودنم نذار. چون تو ارزش آنرا نداری که. برای همه ی شب هایی بی مهتاب. و م ن به .