ღღ گلهای زندگیمون دیانا و آوینا ღღ.

این وبلاگ هم عمررش به پایان رسید. مثل تموم دفترچه خاطرات هایی که یه روزی صفحه هاشون تموم میشن. نمیدونم این چه اخلاق بدیه من دارم که گریه نمیکنم. یعنی دلم داره میترکهها اما نمیتونم گریه کنم مگر اینکه بدجوری بدجوری بدجوری پر شم. الانم خیلی دلم گرفته خیلی کلافهام خیلی دلم پره. نیاز دارم گریه کنم که سبک شم اما ناخودآگاه کنترلش میکنم. حس بعد از گریه خیلی خوبه.

کلبه فلفل بانو و نمک خان. به تویی که دستهای کوچکت تمام دنیای من شده . و تو که انگار دل نمی کندی از لبهای فرشتگان. خداوند تو را به من هدیه داد و من همیشه دلشوره دارم از اینکه شاید آنچه می پنداشتم نباشم. نفس هات که به گونه هام ساییده می شود انگار آرامش بهشت را به چشمهام می فرستی. دستهات که می چرخد و میان دستهام پنهان می شود.

به نام او که تو را همراه یک دنیا شادی به ما داد. من نازنین متولد18 آبان 1366. و همسرم مهدی متولد12 اسفند 1359. در مرداد 1384 عقد کردیم. و در فروردین 1385 زندگی قشنگمون و شروع کردیم. خرداد 85 از وجود یک فرشته مهربون آگاه شدیم. و این فرشته در 24 اسفند 85 در زایمان طبیعی در بیمارستان کسری تهران توسط دکتر یاوری عزیز به ما سپرده شد. تو را می پرستم زیرا یقین دارم تو ذره ای از وجود خداوندی.

اگر تنها ترین تنها ها شوم باز هم خدا هست. او جانشین تمام نداشتن هاست. هفته شانزده یه خوابی دیدم خواب دیدم یه گوشواره مثلثی طلا که برش خورده بود و روش کار شده بود گوشم و چقدر همه بهش نگاه تحسین امیزی میکردن. تنها چیزی که از اون خواب یادم مونده بود همین بود . تا نزدیکای ظهر همینکه خوابیده بودم رو تخت متوجه شدم یه چیزی مثل حباب که قل بزنه روی اب کنار پهلوم داره میزنه اره این نینی بود کلی خوشحال شدم. رفتم دکتر غدد دوز داروم رو تغییر داد . اما برا انتخاب دکتر زنا.