پدر رفتی دلم از غم شکسته. نم اشکی روی قلبم نشسته. به مهر تو قسم عشقم تو بودی. سرود زندگی رو می سرودی. نوازش های تو آرامشم بود. تو بودی بودنت آسایشم بود. پدرم پاک ترین چشمه باغ خدا بود. همین تازگی پدرم رو از دست دادم. کمرم شکست و نفسم گرفت. از سر لطف برای شادی روحش فاتحه ای بخوانید. به یاد زنده یاد ولی الله نجاتی. عکس هم مربوط به آخرین سفر ما و پدر به مشهد مقدسه. تو رو به یادم میاره.

زنی در چهارراه پشت چراغ راهنمایی دست فروشی میکرد. هیچکس ب زن توجهی نمیکرد. زنی در چهارراه پشت چراغ راهنمایی خود فروشی می کرد . هیچکس به چراغ توجهی نمیکرد. همیشه در آینده یک روز وجود دارد که کل گذشته را می ارزد. بر همین اساس از کلیه این افراد تقاضا می شود سعی کنن در مورد مطالبم نظر بدن. آپ کردید خبر بدید ما هم بیاییم. ایرج طهماسب هیچوقت اجازه نداده از پشت صحنه کلاه قرمزی فیلم. گفته نمیخوام رویای بچه ها خراب بشه.

خدایا قیامتت را برپا کن تو اگه خسته نیستی من عجیب خسته ام. تاریکی اتاقم شکسته می شود با. لرزشی روی میز کنار تختم میفتد. از این صدا متنفر بودم اما. تا لود شود آرزو می کنم. اصلا دیگر نمی خواهم که بخندم.

نوشته شده در ساعت توسط alone boy. نوشته شده در ساعت توسط alone boy. دوباره یک شب دیگر دوباره تنهایی. دوباره این من واین امتداد یلدایی. ستاره می چکد از چشم های بسته ی صبح. امیدمینایی ام آن حضورنامرئی است. غبارغم من این پاییز رویایی است. آمده ام گداییت ای پادشاه رویایی. نکن مرا اسیر تور صید دریایی. من که میدانم کسی نمینشیند.

وبلاگ شخصی محمد صادق عباسي با نام زادگاهم چاه شرف. سلامي چو بوي خوش آشنايي. درودي چو نور دل پارسايان. من محمد صادق متولد 1361 از هواداران باشگاه پرسپوليس و بارسلونا. با خصوصياتي آرام و عاشق كوه . به سراغ من اگر می آئید نرم و آهسته بیائید! که مبادا ترک بردارد چینی نازک تنهایی من! هیچ وقت دیر نیست.

طوری جواب می گیری! خوندی و خوشت اومد کامنت بذار. اهل تبادل لینڪ هم هست م. می روم خسته و افسرده و زار سوی منزلگه ویرانه خویش. ه خدا می برم از شهر شما دل شوریده و دیوانه خویش. شست شویش دهم از لکه عشق زین همه خواهش بیجا و تباه. می برم زنده بگورش سازم تا از این پس نکند یاد وصال.

اما گاهے براے فتح جغرافیاے زל. عشوہ هاے نا خوכ آگاهم وجوכت را میسوزانכ! صכاے لطیفم احساساتت را بہ غلیاט כر مے آورכ. وجوכت را بہ آتش میڪشم با گرماے وجوכم. زنכگے میبخشم بہ روزگار یخ زכہ ات. اما باز هم مט כخترم. از آט چیزے ڪہ مے انכیشے فاصلہ כارم. اگرقاכر بہ כرڪ و لمس حرف هایم شכے بכاט ڪه. بعضے آבما عین بارون میمونن . اولش میان بهت طراوت میבن . این گونہ برایت تفسیر ڪرבه انב.

اما هرچه داخل نسخه ام نگاه کردم. را دارم که آنقدر برایم کسی هست. که نگاهم به دنبال کسی نیست. و این را هزاران بار فریاد. که دیگر کسی به چشمانم نمی آید. و هیچ نگاهی دلم را نمی لرزاند. است که مانند گنجینه ای گرانبها. چه آرامشی داره این زندگی. آدم دوست داره گاهی غرق. غرق شدن همیشه تو آب نیست.