نه از خودم فرار کرده ام نه از شما به جستجوي کسي رفته ام که مثل هيچ کس نيست. داد چشمان تو در کشتن من دست به هم. فتنه برخاست چو بنشست دو بد مست به هم. هر یک ابروی تو کافی ست پی کشتن من. چه کنم با دو کماندار که پیوست به هم. شیخ پیمانه شکن توبه به ما تلقین کرد. آه از این توبه و پیمانه که بشکست به هم. عقلم از کار جهان رو به پریشانی داشت. زلف او باز شد و کار مرا بست به هم. مرغ دل زیرک و آزادی از این دام محال. که خم گیسوی او بافته چون شست به هم. دست بردم که کشم تیر غمش را از دل. غیر آسودگی و عشق که ننشست به هم.

من شاعرم همیشه کمی هم کبوترم. گونه ها و پلک ها و چشم های دیگری. آمد و رد شد ولی هم ماند و هم رفت از دلم. چون خیابانی که ساکن می رود به هر و ری. لب گزان با روسری رد شد نمی داند مگر. حرف خاصی نیست حتی در به رویم بسته است. او که با من حرف می زد سال ها از هر دری. تا که شاید تو درآری بین این سرها سری. آنچنانکه شاخه ها را برگ ها زیبا کنند. حجم مویت دیدنی تر می شود با روسری.

چه ساده به بازی گرفته شدم. اسم اینجایی که من ایستاده ام. هی نیاین بگین چته چی شده چرا اینجوری هستی. یکی میاد میگه روانشناسم بیا باهم حرف بزنم. شما فقط بیاین بخونین و برین. چیکار دارین که من چمه. نظر دهی این پست آزاده. برایت میفرستم که برگردی! این روزها اسم من. پنجشنبه بیست و چهارم بهمن ۱۳۹۲. اسمت را به همه می گویم! با تو که نشد.