باران بهانه بود تا تو زیر چتر من تا انتهای کوچه بیایی. آدمی تنها تر از آن است که سکوتش می گوید. تنهایی تنها تر از آن است که دیده شود. من همدم قلب های شکسته هستم. خدا من خیلی موقعا دلم شکسته. کمتر روزی شده دلم نشکنه! مگه دل شکسته هم اندازه داره! چقدر بکشنم که همدمم باشی. چقدر بکشنم که به حرفهام گوش بدی. چقدر خرد بشم که دعاهام رو مستجاب کنی.

این نخستین نماز آفرینش نیست. که به جا می آورم. و او آشناترین انسان این حدود است. که این آواز را می فهمد. من در این آواز محو می شوم. احساس می کنم آرامشی را. آرام آرام خدا در من خلاصه می شود. و با او می توان دو دنیا را به اشاره ای سرود.

چراغا رو خاموش کن! میهمان حرفهای دلم هستی. غم انگیز ترین ماجرای شعر. من فقط عاشق اینم حرف قلبتو بدونم. الکی بگم جدا شیم تو بگی که نمیتونم.