D A L K A F دالکاف.

تنها تویی که بر لب من شعر می شوی. یک روز سرم به سنگ می خورد. پوسته زمخت بهت و گیجی را می شکنم. و از آوارهای هفت ریشتری زمان. به خود می آیم! آیه آیه فاتحه و یاسین. برای خودم زمزمه می کنم. برای خودم گریه می کنم. برای خودم ضجه می زنم. پشت این شیشه های کمااندود. برادرم بیهوش نفس می کشد. در انتظار چشمان بسته ات. روی دیوار ICU یادگاری می نویسم.

یک عمر کم نیست! سر به بالین خودت. حواس جمع تر ا ز منی! حواس پرت تر از هر که خانه اش بالای درخت. یک عمر برای هم دویدن و. عرض ادب های بی اندام. که در قالب این هزاره شکل گرفت. و خواب مدرسه را به ساعت 7 حرام کرد. چقدر به آدمی که شب را دوست دارد. از مادری که برای تنها فرزندش دلواپس است. و از دوری تو دست ماه را می بوسد! برای رفتن هیچ نمی خواهم.

در خلوت خود نشسته ام. قالب وبلاگ و ابزارهای روزگذر. کپي برداري بدون ذکر منبع.

دایره ی کج خیسی که کنارم نشسته است حاصل خودم است. د قایقی پیش به وجودش اوردم. همین بالا روی خر پشته ایی که بالاست ولی نه خیلی. از ناودون باید ریزش می کرد. ولی همین جا مسطح و گرد نشسته است افتابی نیست تبخیرش کند. خلق اش کردم به راحتی همه ی خلائقی که خلق می شوند. با لذت جانکاهش و درد خلق اش که می ماند گاه می رود. هنگامی که من عنصر حاضر اماده را در کارم کشف نمودم اعتقادم بر این بود که زیبایی را باید طرد کنم.