یکشنبه بیست و پنجم اسفند 1392. بربوده ای دلم را به کمند حسن جانا. چو فتاده ام به دامت مرهان دوباره ما را. ز نسیم شرح دل را شنوی دگر چه گویم. که ز چشم خون فشانم شده دامنم چو دریا. نب و د شکیب دیگر ز شرار این معما. که تویی همیشه با من و منم همیشه تنها. نتوان تو را ستودن که به وهم در نیایی. همه صحبت از قیاسست حدیث زشت و زیبا. نه به چشم حکمت آیی نه به ظرف دل بگنجی. نکنی دو دیده ام را به جمال خویش بینا. ز تو روشن است دنیا و به پرده می نشینی. نکن اینچنین جفایی به خود ای نگار رعنا. سه شنبه بیستم اسفند 1392.

روزبه میرزاده and هومن علی. و با سپاس از مریم اسدی و استاد علی موثقی.