تو یکی از روزای بهار با صدای ویبره ی گوشیت بیدار میشی چون شماره رو نمیشناسی گوشیت سایلنت میکنی و مشغول کارای روزانه ات میشی تا زودتر بری کتابخونه و به بدبختی های درسیت برسی . یه صدای آشنا با حرفایی که رنگ و بوی جدیدی داره . و از اون روز زندگیت به کل عوض میشه! یهو شوکه میشی. با این که خوشحالی ولی از خودت بدت میاد که چرا زودتر اقدام نکردی و تا الان وقتت هدر دادی .

جهت شفاف سازی دوستان تازه وارد این پست تا مدتی بالا میمونه. من همسر از 2شهر با فاصله ی 100کیلومتر هستیم که. و اسفند 91 هم علوسی کردیم! خونه ی عشقمون تو شهر همسر واقع شده. اما از دی 92 بخاطر شغل جدید همسر که تو شهر ماس خونه ی مامانم اینا ساکن شدیم تا زمانی که یا بهمون انتقالی بدن برگردیم خونه ی عشقمون یا اینکه همینجا یه خونه بگیریم زندگی 2نفرمون 2باره شروع کنیم.

وانمود کن من را نمی بینی. یهو زد به سرم! .

کاش می ش د همه ی س کوت -ام را برای ت بنویس م . تا ببینی این مثنوی نانوشته . روی میز میزنم! همیشه همینطور بوده ام ناخن هایم از تا یه حدی بلند میشوند . منظورم همان ویت ر است! هات هات هات . و لبانم را روی لبش میگذارم. عمدی من باشی ! لبانم را روی لبانت بگذارم.

چقدر اینجا سوت و کوره. فکر میکردم فقط منم که دیگه کمتر میام ولی حالا میبینم همه یه جورایی کم پیدا شدن. من که هنوزم عاشق نوشتنم و خونه مجازیمونا دوست دارم امیدوارم بقیه هم کم کم مثل قدیما حضورشون پررنگ بشه و بیشتر با هم باشیم.

ღღ فینقیلی و فسقلی ღღ. اجی بزرگه و داداشی کوچیکه. خاطره ی من و امیرمهدی. روزهای شکلاتی آتنا و سعید. بوته های وحشی درد من. با وجود پیشنهادهایی که از سمت دوستان و خانوادم شده اما هنوزم تنهام و به عشق زهرا نفس می کشم. الان قلبم سرد سرد شده.

دوستت دارم و این تمام من است. برای عشقم و دوستایی که از یاد نمیرن! اینجآ ادامه میدم. خاطرات زندگی مشترک ما در سال ۹۱. نوشته شده در یکشنبه ۳ اردیبهشت۱۳۹۱ساعت توسط ρяίηсεѕѕ аяzалεн. خدارا مے دهم سوگند برعشق. هرآن خواهے برایت آن بماند. کہ چشم دشمنت حیران بماند. تمام فصل سالت عید باشد. چراغ خانہ ات تابان بماند. یه سال دیگه با همه اتفاق های خوب و شیرینش گذشت امسال خیلی سریع تر از هر سال دیگه گذشت . سالی که شاهد همخونه بودن من و عشق ابدی ام بود.

ஜ آخ رش یﮧ روز خوب می اد ஜ. تاری خ دوشنبه 22 مهر1392زی زو یا zizo. یه جسد! اما به خاطر شتابی که دارم درست زمانی که پام به خیابون میرسه یه پراید سفید با شدت هر چه تمامتر میزنه بهم. دستم درد بدی میگیره اما بی توجه به اون به مسیرم ادامه میدم. حتی بی توجه به صدای زنی که پشت سرم داره میاد و مرتب صدام میزنه.