می روم چون سایه ای تنها نمی دانم کجا. خویش را گم کرده ام اما نمی دانم کجا. آن قدر رفتم که حتی سایه ام از پا فتاد. مانده بر جا رد پایم تا نمی دانم کجا! خدا هم چه صبری دارد. چیزی که شبیه هیچ چیز نیست. این مادربزرگ ها و پدربزرگ های نازنین. نفرین کسی که فکرش رو هم نمی کنی. دختر بودن یا ایرانی بودن! محفل عاشقان یوسف زهرا. خط خطی های یک ذهن بارانی. یادداشت های شخصی ابوالفضل اشناب.

شعر های مردی که به یک دختر در آستانه فرواشی ذهنی دل بسته است! شاید این قاصدک منم که با دستهای سرنوشت. و با دمی که می دمی. سه شنبه هجدهم فروردین ۱۳۹۴. کاش برمی گشتیم تو همون روزای وبلاگ نویسی. اینجا ازین به بعد میشه دفتر خاطراتم. دیگه حال و هوای قدیمو نداره. بعدشم با تاکسی خودمو زود رسوندم خونه. که مدارکمو بردارم و برم آزمون استخدامی ثبت نام کنم. اما فهمیدم که تمدید شده.

همین که دست قلم در دوات می لرزد. به یاد مهر تو چشم فرات می لرزد. اگر اشاره کنی کائنات می لرزد. بدون عشق تو بی شک صراط می لرزد. مگر که خار به چشمان خضر خود دیدی. که در نگاه تو آب حیات می لرزد. که آیه آیه تن محکمات می لرزد. و روی گونه ی او خاطرات می لرزد. میان مشک سواری فرات می لرزد. جمعه کنار ضریح روی لبم.