دیدم همه از اینا دارن گفتم منم داشته باشم. من چون نه ابجی دارم نه داداش به همه میگم داداش و ابجی. پس بعضی ها جوگیر نشن. اگه هم دوست ندارید بهتون بگم بگید. با همه اخلاقی کنار میام. شوخی زیاد میکنم به وقتش هم جدیم. واسه آپ هم خبر میکنم ولی توقع دارم همیشه بهم سر بزنی. یه ذهن دارم که 1000سوالا بی جواب داره. یه بار ناراحت پس تعجب نکن. خنده ی من از گریه غم انگیز تر است.

از اینجا ره به جایی نیست. مهم بودن خوب است اما خوب بودن مهم تر است. جمعه بیست و پنجم آذر 1390. خداوندا تو میدانی که من دلواپس فردای خود هستم. مبادا گم کنم راه قشنگ آرزوها را. مبادا گم کنم اهداف زیبارا. مبادا جا بمانم از قطار موهبتهایت. تو ای زیباتر از خورشید زیبایم. تو ای والاترین مهمان دنیایم. بدان همواره آغوش من باز است. تمام گامهای مانده اش با من. ۱-امروز خانم م هستم فردا خواهند گفت ببخشید شما! ۲-چقد از خدا فاصله گرفتم.

کلمه دلتنگی منو یاد تیتر کتاب دلتنگی های نقاش خیابان چهل و هشتم میندازه. دوست دارم یه کتاب بنویسم و توش از همه چیز انتقاد کنم. از نظم این دنیای مجازی تا درس و مدرسه و پول و خلاصه هرچیزی که فکرشو بکنید. بعد بخاطرش برنده جایزه نوبل بشم و بخاطر نقض حقوق بشر در سراسر دنیا از قبولش خودداری کنم. لعنتیاین آزمون 50درصد نمره ی کل را تشکیل میداد. حتی اگر آزمون بعد را نمره کامل میگرفتم باز هم نصف نمره را گرفته بودم. معلم جدید که به جای خانم.