خیلی بی دلیل اومدم سراغ این وبلاگ و خیلی بی دلیل دلم برای اون روزهایی که گلی بودم تنگ شد. از اون روزها سالها گذشته انگار. هفته دیگه کاری رو شروع میکنم که همیشه براش تصویرسازی میکردم اما تو این تصویر سازی ها یادم رفت فاصله خونه تا محل کار رو تعیین کنم! کاش بشه دوباره بنویسم.

سال ۸۸ برای من خیلی آموزنده بود. پر از شادی های از ته دل و پر از ناملایماتی که گذشتن و می گذرن. بزرگترین چیزی که به دست آوردم مانا و بعدش هم دفاع از پایان نامه ام. اما چیزهای معنوی که بهشون رسیدم و برام خیلی ارزشمندن اینه که. ۱-توی هر اتفاقی که میفته مصلحتی هست اما این به این معنی نیست که من دست رو دست بذارم. ۲-آگاهی به جنبه های شخصیتی خودم و سعی کردن برای رسیدن به بالغ شخصیتی که این رو از مشاور خوبم دارم.

دوستان عزيز سلام امدم برگشتم تا فراموش كنم خيلي چيزها را چنان كه هرگز نبوده ووجود نداشته است خودتان ميدانيد كه اين چيز ها بخش عمدهاي از دستمايه هاي عشقو اميدواري من به زندگي بوده است . اما اين اواخر انچه باعث شادابي روحم ميشد تنها تبديل به مردابي شده بود كه مرا به تلخ كامي عميقو خفه كنندهاي دعوت ميكرد . الان اينجام هيچ فكر خاصي ندارم . راه مقابلم اصلا مشخص نيست . تنها دو چيز دارم دخترم و ميلم به نويسندگي بقيه ي ارزوها يم چه بود بماند . از خدا ميخواهم اوضاع از اين بد تر نشود همين و بس .

فقط یک روز میتونستم بدون استرس بخوابم. یه خواب بعد از ظهر دلچسب و بی دغدغه برام شده یه رویا. روزهای سرخوشی من چقدر زود تموم شدین. فقط اومدم عمق فاجعه رو بگم. بازم برمیگردم با شرح حال. به بزرگی خودتون ببخشید .

عطیهی عزیز من را به یک بازی دعوت کردهاست. بازی اینکه اگر سهماه تا پایان زندگیم فرصت. خوب سوال خیلی سختی است. جوابش را در یک پست نمیتوانم بدهم.

اون یکی وبلاگ آپ شد. با بدان بد باش و با نیکان نکو. جای گل گل باش و جای خار خار.

ماجراهای مامان لولی و قند عسلش. دوستان عزیزم سلام بعد از مدت طولانی برگشتم توی این مدت اتفاقات زیادی افتاد ولی برکت و راهنمایی یک دوست عزیز زندگیمون رو فعلا از لبه پرتگاه نجات داد . اینم عکس جدید ایلیا است. اون روز که با وجود همه سختیها ایلیا رو توی بغلم.