بر سنگفرش حادثه عابر ندیده اید. اینگونه چشم خیره بسویم نشسته اید. فراخوان نهمین کنگره خانگی شعر - بابل. بابل - آدرس دقیق متعاقبا اعلام خواهد شد.

دل نوشته های علی فردوسی. شنبه بیست و هفتم تیر ۱۳۹۴. امشب تپش های قلبم از عشق پیوندی توست. در این غزل شاعری کن وقت هنرمندی توست. نقاشی رنگ روغن چشم سمرقندی توست. معماری سبک رومی در استخوان بندی توست. زیبا تر از صورت قاری لحن نهاوندی توست. قلب من از ابتدایش وا شد به عشق تو پایش.

سهراب دراین شهر پدرهای زیادی. شد کشته به شمشیر پسرهای زیادی. هی ساخته ام دسته تبرهای زیادی. دیدم که شکسته است کمرهای زیادی. رفتند خبر را به سلیمان برسانند. از ملک سبا شانه به سرهای زیادی. آنقدر ازاین قصه ی خود رنج کشیدم. تا رفتم ازآنجا به سفرهای زیادی.

دیشب به موبایل و خانه ام زنگ زدی. امشب به اتاق و شیشه ام سنگ زدی. هوا سرده مثه روزی که می رفتی مثه روزی که از چشم تو افتادم. همونجا چشم برات موندم که برگردی ولی هرگز نفهمیدم چقدر سادم. صدای خش خش تنهاترین برگم که زیر پای تو هر لحظه جون میده. من از تو دورم به غص ه نزدیکم دلم آغاز پاییز نشون میده. نگاهم خیس دنبال تو می گرده تنم می لرزه از کابوس تنهایی.

کجای قصه ها به خواب رفته ای. نقطه ی آخر را می گذارم. یادش بخیر کوچه ی کودکیهایم. کوچه ای که بن بست بود اما راهی داشت. تا آسمان تا قلب سوزان خورشید. سربالایی داشت اما خستگی نداشت. باهر قدم جان تازه می گرفتی. گلی در آن هرگز نرویید ولی بوی خاکش گلستانی را می ارزید. ولی فروختمش به بهای ناچیز. خاکش را قربانی گلهای جوانیم کردم. گلی که تنها مست رنگش شدم.