نام وبلاگ برگرفته از نام یکی از قطعات استادشمس لنگرودی است. یه سفید زیبای کوچولو تونسته پیله. لثه رو بالاخره بشکافه و بیاد بیرون. چه اسم طولانی ای هم داری! به دنیای شکلاتی پسرم خوش اومدی. کونوسچه هم اینقد خسیسه تو نشون دادنش که دقمون داده تا تونستیم یه ده.

این وبلاگ دیگر فعال نیست. توت فرنگی روی خامه عزیز. یادداشتهای یک عدد مامان خانومی. بعد از شب هزار و یکم. نوشته های یک برنامه نویس.

از روزهایی می نویسم که بر من می رود . من باز هم خواهم نوشت . و باز هم سلام به همه دوستام . ممنونم به خاطر کامنتهای پست آخر . عسل خانومي و آرش خان.

پنجم آذر 1389 روز آغاز فصل تازه زندگی من! و 27 مرداد 91 روز تکامل من درنقش یک مادر . آذر ماه دوست داشتنی من هم رو به اتمامه . 5 آذر که یه جشن سه نفره گرفتیم برای سالگرد ازدواج . 12 آذرهم تولدم بود که امیدجان سورپرایزم کردن با دعوت کل خاندادن و تولد یهویی . گرچه بو یرده بودم اما نذاشتم متوجه بشه تا توی ذوقش نخوره .

سلام بر دوستان عزیزی که هنوز به اینجا سر میزنن. اگر چه رتبه ام یه جوری بود که میدونستم همه دانشگاهها رو دعوت به مصاحبه میشم ولی این دلیل نمیشه که الان از دیدن نتایج و دیدن ستاره جلوی 5 تا انتخاب اولم خوشحال نباشم. امیدوارم همه چیز همین طور که تا الان بوده خوب پیش بره. ما هم که تعطیلات در خدمت خانه و خانواده بودیم. امروز صبح تو راه ر.

نفس که می کشم دلم می گیره . این روزا پر از بغضم . پیش امام رضا یه جوری طلبید که شرمندش شدم . هرچند یه بار بیشتر نتونستم بررم . اما همون یه بار خیلی خوب بود. فقط ازش ارامش می خوام . یه ذره دل خوش . دردم اینه که چیزه زیادی نمی خوام . یه کم امنیت یه کم . ولی فقط وقتایی که دنیا رو دوست ندارم میام اینجا. آهان من و پیمان! هنوز با همیم .