نوشته های یک روح بر دیوار زندان جسم . دمار از روزگارت در می آورند . دلم واسه شماها و خودم تنگ شده بود . اصلا فکرشو هم نمیکردم تو یادتون مونده باشم . شرمنده ی لطف و محبت بیکرانتونم . دعا گوی همتون هستم . من ست و امتداد جاده های بی سوار .

قاصد روزان ابري داروگ كي مي رسد باران. ظاهر خموش و سرد و نهان بیقرار هم. رخسار خود به سیلی می سرخ کرده ایم. چون لاله ایم هر دو بدل داغدار هم. او را غرور حسن و مرا طبع سربلند. دیری است وا گذاشته در انتظار هم. چشم من و تو راز نهان فاش می کند. تا کی نهان کنیم غم آشکار هم. ای کاش آن کسان که بهشت آرزو کنند. عاشق شوند و با مه خود گفتگو کنند. ای کاش میشد ناگهان طوفان بگیرد.

خورشیدم و شهاب قبولم نمی کند. خورشیدم و شهاب قبولم نمی کند. جمشیدم و رباب قبولم نمی کند. از آن طرف به دسته دستم نمی رسد. از این طرف رکاب قبولم نمی کند. میدان فاطمی به مسیرم نمی خورد. میدان انقلاب قبولم نمی کند. از بس سرم پر است ز انواع فکر و ذکر. بالش برای خواب قبولم نمی کند. اما خلیل عقاب قبولم نمی کند. ریشم مرا ز موضع تهمت نجات داد. بانوی بدحجاب قبولم نمی کند. بخور فلافل اصغر کثیف را. وقتی چلوکباب قبولم نمی کند.

هر کودک دریچه ایست رو به فردا و فرصتی است برای شروع دوباره. به وبلاگ مبین و متین نفس های مامان و بابا خوش آمدید. این دوقلوهای نازنین ما روز 29 فروردین سال 1390 به دنیا اومدن . این وبلاگو واسشون درست میکنیم که بدونن چقدر عاشقشونیم. قالب وبلاگ گل و بهار. چهار ساله که همه دنیای ما هستین.