یک صبح خیلی زود در مملکتی دور از خانه که داشتم مثل هر روز مسیر چند دقیقه ای میان . به سر شاخه های سبزبه شکوفهها و میوههابه برگهاحتی اگر زرد و ریختهبه رویش قسمکه من مشتاقم! خاطر که حزین باشد. دنیا خیلی جای راحتتری می شد اگر آدمها به قول ما الکترونیکیها دیجیتال یا به قول اهل هنر سیاه . خوراکی که باید فرو داد! این روزها رفته ام زیربار مسئولیتی که کم کم دارد اذیتم میکند. دوستی در یکی از این سازمانها تماس گرفت .

بعضی وقتها شده که فکر کردم دیگه اینجا هیچ کدوم از پارامترهای هویت الانم رو بیان نمیتونم بکنم. چیزی در من عوض شده که از جنس قدیم نیست و خواننده ها و دوستای قدیم رو نمیتونم توش داخل کنم. من اینجا دیگه خوشحال نیستم. میبندمش و مرسی که میخوندین من رو. اگه خواستین از احوالات هم خبردار بشیم میدونین کجا میتونین من رو پیدا کنین. خوب و خوش و خوشحال باشین. نوشته شده در دستهبندی نشده 1 Comment. دشت هاش پر از بوی گل.