مشکل از سبک عراقی و خراسانی نیست همه با قافیه عشق مصیبت دارند. گل کرده سرای دل بیست و سه مردادم. یک عمر تو را دیدم و شاعر نشدم من. در غیابت آه ای دست بهار.

از دست من میری از دست تو میرم. تو رفتی از پیشم دنیامو غم برداشت. برداشت ما از عشق با هم تفاوت داشت. این آخرین باره من ازت میخوام. اونقد بزرگه تنهایی این مرد. که حتی تو دریا نمیشه غرقش کرد. من عاشقت هستم اینو نمیفهمی. یه چیزو میدونم که خیلی بی رحمی. آغوش من هرگز زندون نبود واست. هرچی بدی کردی پای من بنویس. نتیجه ی این عشق بازم مساوی نیست. این آخرین باره من ازت میخوام برگردی به خونه. این آخرین باره من ازت میخوام عاقل شی دیوونه.

ش کسته های ب غض ن شکسته. چه رنجی می ک ش د آن ک س که ا نسان ا ست و ا ز ا حساس س رشار ا ست. غزلم چند صباحیست که نیست. نفسم می گیرد من ز تنهایی خویش. عشق بر من حرام است و. کاش از غصه ام کم کرده بودی. از این حال و هوا بیزارم امشب. قصه هزار و یک شب. تا صبح برای رساندن خویش به ته مانده ی آرزو هایم می تازم . غوطه میخورم در نا باوری بودنت. و با صدای آرامبخش قدم هایت ایمان می آورم به باروری همه ی خویشتنم. این قصه ی هر شب من تا صبح است.