آنهايي كه هستند و آنهايي كه رفتند. در اين روز بي امتياز تنها مگر يکي کودک بودن. 1580;معه ۱۳ اسفند ۱۳۸٩. وقتی که میخواهم عمیقتر کام بگیرم سرفه امانم نمی دهد. تمام داشته هایم پوچ شده است. در عمق نگاه تنها می مانم و معلق. گز گز خاطره ها تک تک اندام هایم را به من یادآوری می کند. دلم می خواهد فریاد بزنم اما صدایم را پیش قضاوتهای تو جا گذاشته ام. دلم می خواست لبخند بزنم اما لبهایم احتیاط را آموختند تا متهم نشوند. چه نا تمام تمام شد .