به نام خدایے که دغدغه ے از دست دادنش را نداریم. زمستون سبز در آمریکا به نام خدایے که دغدغه ے از دست دادنش را نداریم. به نام خدایے که دغدغه ے از دست دادنش را نداریم. 20 اسفند 1392 صفحه ی تازه ایی از دفتر زندگی مو شروع کردم. و به زودی به کشور دوم همسرم مهاجرت خواهم کرد. و زندگی مو هزاران کیلومتر دور تر از تمام خاطرات 28 سال گذشته. دوباره و از نو خواهم ساخت. دنیای این روزای من در کانادا.

همچنان که دراز کشیده بودم و داشتم می مردم. من یک سال و شش ماه خندیدم. بهت گفتم خوش تیپ ترین تپلی دنیایی. برای گل سر های رنگی رنگی که میخواستم برایت بخرم نقشه کشیدم. بهت گفتم وقتی تومور بیشعورت را شکست دادی کجاها که نمی رویم. به هیچ کس نگفتم مادرجان بهارم را دکتر یک سال قبل چال کرده. قسم خوردم نگذارم هیچکس چالت کند.

سلام به این همه دوستای گل. وقتی این همه کامنت رو خوندم بینهایت خوشحال شدم و از همه به خاطر این لطفتون ممنونم. راستی تصمیم گرفتم که از حال حاضر بنویسم و در این بین به خاطرات گذشته ها هم سری بزنم. من تازه از اقامتی مشهد اومدم و به دلیل سرعت هندلی اینترنت هتل نتونستم پستی بذارم. دوشنبه صبح رفتیم مشهد تا یه سری پرواز از مشهد داشته باشیم.