خدایاکمکم کن آنچه راکه میشکنم دل نباشد. لعنتی چقدر مهربان رفتی ! زنها هرگز نمیگویند تو را دوست دارم. ولی وقتی از تو پرسیدند مرا دوست داری. بدان که درون آنها جای گرفته ای .

هرچه را دوست داشتم از من گرفتی. به هر چیزی دل بستم دلم را شکستی. به هر چیزی که عشق ورزیدم زائل کردی. هر کجا که قلبم ارامش یافت مضطرب نمودی. هر زمان به هر چیزی امیدوار شدم امیدم را ناامید کردی. من چی بگم نه تو رو جستم درست و حسابی و نه. خدا بی خیال بذار فقط یه کلمه بگم. کسی راجع به این پست ازم سوالی نپرسه چون جواب نمیدم و ممکنه هر لحظه حذفش کنم. چند قدم بالاتر من بودم و کتاب و انتظار برای رد شدن رهگذری.

مرا باد آفرید تو را باران.

خداوندا تنها درخواست من از تو این است. روزی که به اغوش تو باز میگردم. اگر جهنم از ان من شد که میسوزم. با جان و دل چرا که حکم منی که دلت را شکستم. و بر تو پشت کردم همین است. اگر بهشتت از ان من شد. هر چقدرهم زیبا انرا به من هدیه مکن. بهشت من تنها یک چیز است. مرا در وجودش بدم تا جای نفسهایش باشم. تا دوری و دلتنگی هایی که از او در دنیایت مرا ازار داد. برای همیشه مرا تسکین دهد. و بدانم از او جدایی ناپذیرم.

خطا از من است , ميدانم. از من که سالهاست گفته ام. اما به ديگران دلسپرده ام. از من که سالهاست گفته ام. اما به ديگران تکيه کرده ام . اما تو رهايم نکن ! فرشته ای که بالاشو گم کرده! دوست داشتن. می گریزم از بیراه ه ها. گاهی با هم حرف بزنیم. کاش تمام دردها این طور بودند. یکی از چند خرده کلام. زن را بايد پرستاري كرد با عشق. فرآیند بابایی شدن دخترها! حتی اگر بهترین استاد دانشگاه باشد. نوشته شده در سه .

اصلا باورم نمیشه که ۴ماه از سال گذشته ومن تازه دارم آپ میکنم. برعکس همیشه هم الان هیچ حرفی برای گفتن ندارم. ماه رمضون از فردا شروع میشه اول تبریک بعدشم التماس دعا. ببخشید این پست خیلی دیر شد. یعنی دیگه حوصله نتو ندارم. بیشتر دوستام از دنیای وب رفتن. شاید دوباره برگردم مث قبل شایدم نه. نه تو می مانی و نه اندوه. و نه هیچیک از مردم این آبادی.

نسیم زندگی the breeze of life. ٠ زندگی یعنی خوش بینی مطلق ٠. روزهایی در زندگی هست که حتی اشک هم آرامت نمی کند . به هر سو که می نگری بی پناهی و سرما می یابی . دلت انقدر می گیرد که نمی دانی چطور ارامش کنی . خستگی ای که توانت را مثل اسیدی قدرتمند می سوزاند . اما در اوج سردی ها و غم ها دلت خوش است به ته نوری که. برایت باقی مانده بی اختیار چشمانت را به آسمان می گیری. دستانت بی اراده بالا میرود و فریاد می زنی. و زبانت گشوده می شود.