احساس خوب داشتن کار چندان اسونی نیس! خیلی وقته حس خوبی ندارم.

سمپادی های دانشگاه جندی شاپور اهواز. از اول پزشکیم منتظر بودم برم بخش اطفال بیمارستان ابوذر-بیمارستانی که از بچگی زیاد میرفتم-ولی قسمت نبود. اطفال رو دارم مرکز طبی اطفال میگذرونم. احتمالا تنها ترمی باشه که دانشگاه خودمون نیستم ولی تقاوتهای اساسی داره جو دو تا دانشگاه. من به یاد ندارم یک بار یک اتند سر کلاس یا در مورنینگ به ما برای خوندن جهت پره انترنی یا دستیاری راهنمایی کنه یا روی نکات مهم کتاب تاکید کنه! اینجا ولی همه کنار هم میشینند! زیاد پیش میاد کنار من اتند یا فلو نشسته باشه! هیچوقت به عنوان دانشجو .

دیروز صبح, سر میدان ولیعصر, خانوم و آقای خارجی ای ایستاده بودند و هر اتوبوسی که می رسید از آن عکس گرفته , به مردم آویزان شده از میله ها و یکی شده با دیوار می خندیدند! گاهی با تعجب به هم می نگریستند سپس لبخند معنی داری تحویل یکدیگر می دادند.

اگه بخاطر این چارتا کلاس نبود اصلا از تخت بیرون نمیومدم. حالا گذشته از اون احساس گناهی که دارم برا اینکه اصلا مامان خوبی نیستم. حوصله ی نق نق بچه و نازشو کشیدن ندارم. از یه طرفم حس بدی دارم که پیشم باشه و نخوام براش وقت بذارم برا همین اغلب اوقات میذارمش خونه ی مامانم و خودم میمونم خونه. کاش میشد اینقدر درگیر روابط نبود. کاش میشد گذاشت همه چیزو و رفت. و تا بوده همین بوده.

یکی از مزیتهای خانه تکانی روبرو شدن و محاصره شدن با خاطراته. همونایی که شاید ازشون فرار میکردی یا گمان میکردی زمان زیادی گذشته و دیگه خیلی برات خاطره انگیز نیست. همونایی که تو یک دوره زندگی حسابی مشغولت کرده بود. شاید بشه دست نوشته ها رو پاره کرد و انداخت دور. شاید بشه سراغی از افراد دخیل در آن خاطرات نگرفت و همه رو به باد فراموشی سپرد. شاید بشه گفت گذشته ها گذشته. شاید بشه به عکسها و فیلمهای اون دوره مراجعه نکرد. اتفاقی که برای من افتاد. همه و همه من رو برد به دوران قبل.