خود می ببینی که عشق سر خواهد زد. بر پشت ستم تبر فرو آور و بعد. از او که مثل بت کوچکی تراشت داد. از او که طرح تنت را کشید ممنونم. تو راه میروی اندام شهر می لرزد. من از تمام درختان بید ممنونم. من از کسی که عزیز مرا به چاه انداخت. من از نگاه پریشان آن زلیخایی. چقدر خوب و قشنگی! اما برای آنکه بمانی.

بود آیا که فلک زین دو سه کاری بکند. بیایید خودمان باشیم و نقاب های سیاسی! درونمان را کنار بزنیم. بیایید حساب چند ها را کنار بگذاریم. و عشق تنها آواز دروغی که میتواند تو را.

کافران را دوست دارم از این که دعوی دوستی نمی کنند. سر درد و درد سر یه جورایی با هم دوقلو ان. ینی مثلن سر درده رو داری اما درد سره رو نمی بینی! از اونجایی که مطمئنی که درد سره هم وجود داره و یه جایی این دور و برا قایم شده تا به موقعش یهویی از پشت بپره روت قلقلکت بده خودت ویرت می گیره بگردی دنبالش پیداش کنی.

بقیه فقط خیس می شوند. ﻣﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ. تار مویی را که قسم. خوردی با دنیا عوضش نمیکنی. از زیر سنگ هم که شده پیدایم.