آیینهای برای دلم دستوپا کنید. احساس میکنم که به دریا نمیرسم. ای رودهای تشنه مرا هم صدا کنید. ای زخمهای کهنه که سر باز کردهاید. با شانههای خستۀ من خوب تا کنید. دارم به ابتدای خودم میرسم به عشق. راه مرا از اینهمه آتش جدا کنید. حالا که خویش را به تماشا نشستهام. با آخرین غریبه مرا آشنا کنید.

وگرنه حالا حالاها من و حرفهایم هستیم . دلم می خواهد فکر کنم دین و روانشناسی از یک جاده عبور می کنند . دو دوست جدایی ناپذیر با دو زبان.

همه احساس من به پای تو. طلبه ای که می گفت مرسی! طلبه ای که می گفت مرسی! منتظران و عاشقان آقا. این یک پست تست است. پناهش گر دهی دیگر به جا منزل نگیرد که این گیسو به چنگال غمت آشفته می شد. چو من می سوزم از دردی طبیبا! من که می.

تلاش میکنم خوب تر زندگي كنم. در جستجوي راه هاي تازه. به احترام دکتر شریعتی به روز میکنم. خیلی وقته حرفم میاد ولی حوصله م برای نوشتن . اینروزا مثل یه ماهی که بیرون از آب افتاده به قطره های آب قانع شدم. اون قسمتی که شاندل و دولاشاپل همدیگه رو توی پاریس میبینن. دقیقا روی مینیمم نمودار سینوسی روحم هستم! خیلی درگیرم با این سینوس! نوشته شده در چهارشنبه بیست و نهم خرداد 1392ساعت 3 بعد از ظهر توسط نیکو.

من از این پس به همه عشق جهان میخندم. خنده ی من از گریه غم انگیز تر است کارم از گریه گذشته به آن میخندم. مدت هاست سکوت کرده ام. تنها به احترام نبودنت! باید راه رفت و آمد این آه وامانده را باز کنم. سکوت است و همه میدانند. با دود غلیظ یک سیگار. فوت میکنم در هوای نبوذنت. میرود تا ناکجا آباد! ثانیه های نبودنت را. وجودش به انداره ی تمام جای خالیهاست.