سکوت خودش بهترین حرفه اینطور نیست . دیوونه های عزیزم سلام پس چرا نمیاین به دیوونتون سر بزنین. یاداشتی از پروفسور بیات استاد بخش. جامعه شناسی در دانشگاه تهران. حالت دو اینست که مرد رشتی متوجه ای.

از پایانی به پایان دیگر میرویم. مسائل یکی پس از دیگری ته میکشند. روزها را اکنده از تنهایی و نا امیدی به پایان میرسانم. همیشه نا امیدی را چیزی وابسته به چشم انداز زندگی میدانستم. امروز اما نا امیدی را کشف کردم که از قید زمان ازاد است. نمیتوانم ان چیزی را که احساس میکنم توضیح دهم.

اینجا ایران من زن! مادر ای هستی من! ۹ ماه توی وجود تو بودم و هستیم از توست. به دنیا که اومدم از شیره وجودت تغذیه کردم. برام یه خواهر مهربون به دنیا آوردی که توی دنیا همیشه یه همراه داشته باشم. اولین کلمه رو که توی دفتر مشقم نوشتم اشک به چشمهای مهربونت دوید. امتحان که داشتم انگار تو امتحان داشتی. مواظبم بودی تا خدایی نکرده اشتباهاتم زمینم نزنه. وقت برای کنکور درس می خوندم نصفه شبها بیدار می موندی و پا به پای من می نشستی تا خوابم نبره. همیشه بهترین چیزها رو برای ما می خواستی. زندگی ساختن رو تو یاد ما دادی.

چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم. دوشنبه 20 دیماه سال 1389. خانوم یه لحظه تشریف بیارید. اوهو اوهو اوهو دوباره من سرما خوردم. تصمیم میگیرم بحث سرفه و سرماخوردگی رو عوض کنم. همه مدیرای این مجموعه رو بذارن رو هم یه نصف سحر نمیشه. خانوم یه دستور بده شلغم بگیرن یه ذره بپزن. چشم امر دیگه ای نیست.

مستان سلامت می کنند! و اینک سی سالگی! دیر زمانی ست که ننوشتن در اینجا تبدیل به عادت شده. و شاید اگر بخاطر سی سالگی نبود این وبلاگ کماکان به روز نمیشد.