تو یکی از روزای بهار با صدای ویبره ی گوشیت بیدار میشی چون شماره رو نمیشناسی گوشیت سایلنت میکنی و مشغول کارای روزانه ات میشی تا زودتر بری کتابخونه و به بدبختی های درسیت برسی . یه صدای آشنا با حرفایی که رنگ و بوی جدیدی داره . و از اون روز زندگیت به کل عوض میشه! یهو شوکه میشی. با این که خوشحالی ولی از خودت بدت میاد که چرا زودتر اقدام نکردی و تا الان وقتت هدر دادی .

سخته دل کندن اما باید رفت . می خوام در گوشی باخدا حرف بزنم اما خوب یه آدمایی رو هم دوست دارم که دلم می خواد بدونن آخر زمزمه هام به کجا ختم میشه. آلبوم درست و حسابی ندارم خیلی اهل عکس بازی و این چیزا هم نیستم اما وقتی یادم میاد که توی سعدی رفتیم و یه دونه عکس نا قابل انداختیم حالم فرق می کنه.

حتی اگر نباشی می آفرینمت. چونانکه التهاب بیابان سراب را. در سیاهی چشمان تو! زمزمه می کند نوای دلتنگی ام را . در دل من چیزی است. مثل یک بیشه ی نور مثل خواب دم صبح. بدوم تا ته دشت بروم تا سر کوه. دورها آوایی است که مرا می خواند. به سراغ من اگر می آیید. که در آن هیچ کسی. در سکوتستان رگ های هوا منجمدند. و دلیل سرپا بودن دل ها آن جا نامعلوم. آدم این جا انصافا تنهاست! به سراغ من اگر می آیید.

Tuesday, June 7, 2011. Friday, June 3, 2011. Thursday, June 2, 2011. Saturday, May 28, 2011. سلام رفيق بى طمع نيست. يه روز اينو با تمام وجود ميفهمى. Monday, May 23, 2011.

وقتي عشقت تنهات گذاشت نگران خودت نباش که بعد از اون چکار کني شرمنده ي دلت باش که بهت اطمينان کرد. خیلی وقتهد هیچی سراغه نوشتن نیومدم الان ی دفعه به فکرم رسید ی سری به اینجا بزنم. یادتونه گفتم بالاخره من از این شهر میرم رفتم الان اصفهان دانشجوام ترم دوم کارشناسی هستم. اون خبر خوبم که که میخواستم بگم این بود که با ژسر خاله تصمیم به ازدواج دارم و انشاالله در آینده نزدیک همچی رسمی میشه. هرچی از خوبیاش بگم کم گفتم فقط می تونم بگم همه امید من به زندگی اونه همین. هیچگاه از رضایتم نیست ! اینکه آدم حرفی نمیزند.