من از دیار عروسک ها می آیم. به قول خودش این کار تمرینی بوده برای کاستن از این ترس. گاهی دست و پا که میزنی بیشتر فرو میروی. ماهی سیاه کوچولویت دلش تنگ شده.

فقط به گوشه ای تکیه داده بودم و تماشا می کردم. می خواستم حین دیدنش دعا بخوانم اما دهانم باز نمی شد. صدای شیون زنی می آمد. صدای خالی شدن سطل آب و برخوردش با زمین. صدای زوزه کش باد که تمنا داشت تا به درون اتاق راهش دهند.

نگران با من استاده سحر. خواب زمستانی را دیدم که دورش را گرفته بود. آرزوهای خوب برای رفیق جانی. امروز سی و یک ساله شدی و جایی هستی دور از دسترس من که دوباره برات جشن تولد بگیریم و تو خودت رو بزنی به اون راه که انگار هیچی ندیدی و خبر نداری.

با یاد یک بعد از ظهر قدیمی آنقدر ترانه خواندم تا تمام کبوتران جهان شاعر شدند. دستم و میذارم روی بک اسپیس و محو شدن یکی یکی سطرا رو نگاه میکنم. نوت بوکم و میبندم و تن میدم به این سکوت وقتهای ناچاری. به تکرار مدام پررنگترین واژهی مربوطم! به تمام مستندایی که تو این چند ماه دیدم و دارن رد میشن از ذهنم فکرمیکنم.