این وبلاگ دیگه بروز نمیشه! برای ارتباط با من به آدرس فیسبوکم. هستم اما کمی متفاوت تر! این شعر کمی قبل در سایت خوب ادبیات ما بود حالا اینجاست با لبخند و مهمان نوازی. تکرار کن در خود من خوش باورت را.

مراسم تودیع و معارفه روسای انجمن ادبی تبریز. خیابان آبرسان - جنب کلانتر کوچه. خانه فرهنگ - تالار خاقانی. دعوت نامه جشنواره شعر فجر. مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی آذربایجانشرقی.

من شاعرم همیشه کمی هم کبوترم. گونه ها و پلک ها و چشم های دیگری. آمد و رد شد ولی هم ماند و هم رفت از دلم. چون خیابانی که ساکن می رود به هر و ری. لب گزان با روسری رد شد نمی داند مگر. حرف خاصی نیست حتی در به رویم بسته است. او که با من حرف می زد سال ها از هر دری. تا که شاید تو درآری بین این سرها سری. آنچنانکه شاخه ها را برگ ها زیبا کنند. حجم مویت دیدنی تر می شود با روسری.

پرنده ی آسمان پرواز کن. که تمام قلب ها به سرت می نالند. چرا که هیچ کس همچون تو نخواهد خواند. چه شیرین می نماید دیدن بالهای نقره فامت. هر قلبی را به شعف وا می دارد. چرا که هیچ کس چون تو نخواهد یافت. ما که هستیم و نیاز. سرما معشوق تو نیست . آفتاب شهریور تو را بازمی گرداند. گرت خوی من آمد ناسزاوار. تو خوی نیک خویش از دست مگذار.

نه آن کسی که رفته. و نه آن کسی که مانده از انتظار. دلم می خواست در عصر دیگری دوستت می داشتم. عطر یاس و عطر آزادی. در عصر شمع دوست می داشتم. و باد بزن های اسپانیایی. و پیراهن های تافته ی رنگارنگ. ماشین های فراری و شلوارهای جین. می خواست تو را در عصر دیگری می دیدم.

من زاده ی توسل خورشید هشتم ام. من در این شهر ز شاعر شدنم بیزارم. هر چند ز نسل یاس احساس نبود. یک لحظه جدا ز شاخه ی یاس نبود. زیرا که برادری چو عباس نبود. امشب دلم ترانه دیدار خوانده است. هر چند تا دیار تو راهی نمانده است. این شاعر شکسته ی تو سالهاست که. خود را ز کوچه هات به سختی رهانده است. از من مپرس قصه ی احساس سبز را. نوشته شده در چهارشنبه بی.