دفتر دست نوشته های پیشینم را می گشایم . دل تنگ می شوم و. اول و آخر به همین جا. جایی که منم و افکار و احساسات من! منم و تنها من .

م رور می کنم خاط راتمان. یادت نمیتوام که نهم بر یال باد. این اسب سرکش خاطره ات رام نمیشود. درست مثل رعد و برق. که تا بخواهی از زیباییش لذت ببری. درها و پنجرهها را بستهام ولی.

چون کودکی که ناشیانه دست در اتش برد خواستم ترا. ان سطرها گذشت و حالا این پیری مدام مرگ را زیبا کرده است. انقدر که کوه کنار خانه ام حتی اگر اتش فشان کند از ایوان غروب و. قهوه ای که ریخته ام نخواهم گذشت . من که با ماه از پنجره می امدم روزهاس پشت پیغام گیر گیر کرده ام. دردی است دردی است خونت جوان بماندو پاید پیر شود . چشم از پنجره بر وسعت شب دوخته ام. و به چشمان تو می اندیشم. پیش از انی که سحر. رنگ چشمان ترا پاک کند .

شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم. کاش مردم دانه های دلشان پیدا بود! I just cant get enough. چقدر نامرد شدی و چقدر نا رفیق. جون پدرو مادرت لذت ببر .

شب را به خواب مسپاریم بدان امید که خورشید بردمد و تن های سرما زده مان را گرمایی دوباره بخشد. شب دیجور ما فردا ندارد. چنان سنگین شده تاریکی شب. تن افسرده ما نا ندارد. ز سرمای شبانه تن فسرده. امیدی چونکه بر گرما ندارد. چراغی گر نیفروزد مه سرد. شب بیم است و جغد بر هره خواند. که چشمانش ز نور پروا ندارد. سکوت است و سکوت است و سکوت است.

میرم اما شب جمعه ها فرامووشم نکنید. به رسم همه ی پست های خداحافظی نظرات تایید نمیشه. یعنی کسی نمیمونه که تایید کنه! عسلدوست صمیمیمه. شاید ازش خواستم بعد رفتنم بیاد کامنتاتونو بخونه . این وبلاگم تجربه ی خوبی بود. یه شباون شبی که واقعا بهم سخت گذشت همه چی دوباره تموم شد.