خط خطی های یک افغانستانی . مردم بیخودی پیاده رو را شلوغ کرده اند.

دلت شاد و لبت خندان بماند. هرآن خواهی برایت آن بماند. که چشم دشمنت حیران بماند. تنت سالم سرایت سبز باشد. تمام فصل سالت عید باشد. چراغ خانه ات تابان بماند. دوشنبه بیست و هشتم بهمن 1392.

دختری که به زندگی می اندیشد. چه گرد و خاکی گرفته این صفحه ی مجازی ام. بعد از مدت ها سرزدن به وبلاگ. شاید همین باشد که مرا به اینجا و دوباره نوشتن کشانده است. تقریبا شش ماهی میشود که نیامده بودم اینجا. این روز ها همه سرشان تو فیسبوک و وایبر و لاین و ویچت و. دلم تنگ شده واسه اون روزا. شیطنت هایم بیشتر شده و هنوز همان شر دیروزم. اماعقایدم کمی متفاوت تر از قبل شده.

شاید برای همیشه شاید تا همین هفته بعد. خواهشا ازم ناراحت نشید که میرم و نگید که بی معرفتم چون نیستم. دلم براتون تنگ میشه خصوصا بچه هایی که وبلاگ ندارن. شاهینAFG که بعد از مدتها همین لحظه های آخر اومد و. دوستای بلاگر هم که جای خودشون رو دارن. و تا وقتی وبشون هست میتونم از احوالاتشون خبر بگیرم.

علم فرصتی برای باهم بودن. عقل کل از نوع افغانی. سکوت سرشار از ناگفته هاست. باد ترانه ای می خواند. رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد. و هر دانه ی برفی. به اشکی ناریخته می ماند. سکوت سرشار از سخنان ناگفته است. اعتراف به عشق های نهان. و شگفتی های بر زبان نیامده. من می روم الله معک .

ღ دلنوشته های پرستوی عشق ღ. زیباترین بهارم پایان انتظار است . اي ماه ماه خداحافظ اي شانه ات تكيه گاه. خداحافظ و الوداع اي نگار خداحافظ اي ماه شب زنده دار. خداحافظ اي آرزوهاي خوب خداحافظ اي رب ناي غروب. خداحافظ اي رزق و روزي پاك خداحافظ اي جمع افلاك و خاك. خداحافظ اي لحظه هاي سحر خداحافظ اي ماه چشمان تر. خداحافظ اي بغض افطارها خدا حافظ اي ماه ديدار ها. خداحافظ اي ختم ياسين و نور خداحافظ اي ماه عشق و سرور. خداحافظ اي ماه اشك و سكوت خداحافظ اي سوره ي عنكبوت.

بي تفاوت از اين فشار رد نشيا! داره باهات حرف مي زنه. توهم همينجوري که دستت تو دستشه. آروم انگشت شصتت رو بکش رو انگشتاش. يه وقتايي بي صدا و بي نگاه. لحظه ها میگذرند و روزها را خاکستری میکنند. و من در گرد و غبار این ثانیه ها میدوم. به دنبال چه نمیدانم! هراسانم از آنکه فصل ها پوست بیندازند.