هر چند در احوال جهان می نگرم حاصل همه عشرت است و باقی هیچ است. بوی باران و بنفشه بیقرارت میکند. بزم بلبلها به بستان ها بهارت میکند. شادی شبنم به روی شاخه ها. شور شمشاد و شکوفه شادمانت میکند. چتر سبز سرو در بزم چمن. سایه های مهربانی را نثارت میکند. چون برقصد برگ با آهنگ باد. نرم نرمک ناز نرگسها جوانت میکند. نوشته شده در تاريخ شنبه ۱ فروردین۱۳۹۴ توسط حمید. صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم. صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم. تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم. دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود. آسمان آبی و ابر سپید.

VÔicii MÔn Skaii TÔut NÔuvO TÔut Beaùù.

و کاسه ی دریا را. بی سبب نیست که چشمان تو بحث انگیزند. شط شیرند به دریای عسل می ریزند. قرص ماهند که درمان من مجنونند. آفتابند که آتش به جهان می ریزند. گاه آرام تر از رقص دل آرای نسیم. گاه خون ریزتر از طایفه ی چنگیزند. این همه سرو و صنوبر که قد افراشته اند. به هواداری چشمان تو برمی خیزند. تو بهاری و درختان به تو مدیون ام ا. باغ ها بی خبر از فاجعه پاییزند. هنوز عاشقم اما نمی کنی باور. مرا همین غم بی رحم می کشد آخر.