سخن رسید به دین و اسلام.

نمی توانیم منکر شویم که جدایی غم شیرینی است. پیروزیمون مبارک بالاخره سعی و تلاشمون نتیجه داد و گلهای بنفشمون بعد از این سالها رویید. یک کار نیمه تمام دارم و.

و تو می اندیشی که این همه را خوانده ای. همه ی من را خوانده باشی. شناسنامه ام می گه بیست و هفتمین روز آذر فصل شکفتن من بوده است.

برای همین است که جوری خبری نیست که انگار واقعن هیچ خبری نیست. اما با پخش این اخبار در فضای مجازی مسوول آگاهی به یک منبع موثق پیام داده که اینبار آشی برای بعضی ها پخته اند که یک وجب روغن روی آن ایستاده است.

چند وقتی بود که دیگه ذهن و دستم برای نوشتن مددی نمی دادند. دلم گرفته بود و نگاهم منتظر. خودم اینجا بودم و دلم جای دیگه ای می پرید. یه جورایی برای نوشتن این دست و اون دست می کردم تا شاید اتفاقی که منتظرش بودم بیافته و پست بعدیم رو به خاطره سبز زیارتی متصل کنم که عطر دل انگیزش تا همیشه در فضای این صفحه ی سیاه موندگار بشه.

بر زبان حال این حقیر تا می توانی خرده گیر. و بذكر وليه صاحب الزمان عليه السلام. دوباره مثل هميشه به غم دچار شدم. براي ديدن روي تو بي قرار شدم. براي از تو سرودن وضو گرفتم و بعد. قلم به دست گرفتم پر از شعار شدم. من از حوالي اقليم بي نشان شما. گذشته عمر من از مرز سال ها هجران. نهال بودم و اكنون چونان چنار شدم. كنار جاده ي وصلت نشستم و حالا. به انتظار قدومت پر از غبار شدم. تمام روز و شب هفته را رقم به رقم. شمردم از يك و افزون تر از هزار شدم. در انتظار تو چون فصل زرد بودم ليك.

حالا که آمده ای کنارم بنشین و بخند , دیگر برای پیر شدن فرصتی نیست. آنان که خاک را به نظر کیمیاکنند. آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند. دردم نهفته به ز طبیبان مدعی. باشد که از خزانه غیبم دوا کنند. معشوق چون نقاب ز رخ در نمیکشد. هر کس حکایتی به تصور چرا کنند. چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست. آن به که کار خود به عنایت رها کنند. بیمعرفت مباش که در من یزید عشق. اهل نظر معامله با آشنا کنند. حالی درون پرده بسی فتنه میرود. تا آن زمان که پرده برافتد چهها کنند. گر سنگ از این حکایت بنالد عجب مدار.