مغزه من سوت میکشه هر دفعه که به این وبلاگ سر میزنم تو یه برهه ای از زندگیم به سر میبرم. شاید این نوشته غمگین نوستالژ ی های بچه گیمو یادم میاره. از اولین باری که عاشق شدم تا روزایی که تنها دغدغم کنکور بود. هرچی شخصیت جذاب تر و قوی تری کسی داشته باشه موفق تره. چیزی که برام هیچوقت مهم نبود تقریبا مثل لباس پوشیدن اینجا خیلی حرف داره برای گفتن. به چشمم میبینم که ادما عقلشون به چشمشونه. چیزایی مثل پرستیژ و با کلاس بودن که کوچکترین اهمیتی برام نداشت الان باید مهم باشه. عد از 5 سال میخوام بت یه چی.

شريك عشق تو شدن يعني همنفس شعر و ترانه شدن. يعني چون ابري تيره به دريا زدن وديوانه شدن. شريك عشق تو شدن يعني عاشقي به سان يك مجنون. يعني قطره باراني در دل كوير جاري شدن. شريك عشق تو شدن يعني ديوانه وار عاشق شدن. زدن به كوه و بيابان و سرمست لحظه اي ديدار تو شدن. شريك عشق تو شدن يعني چون ماهي به دريا رها شدن. به ديدن مهتاب شب رفتن و براي لحظه اي ستاره شدن. اگه باز از روزگار دلت گرفت.

متن پاروي بي قايق . سیزده را همه عالم به در امروز از شهر . وقتی از در تو میای . نو روز یادگار هزاران ساله ی ایران. در انتظار پاروی بی قایق محسن چاوشی. راه کربلا با محسن چاوشی. دوستت داشتم با تمام وجودم. کلاف سر در گم زندگیمو میشکافم . لینک هاي روزانه ي من. فقط م حس ن چاو شے. نگار خانه من خود آن سيزدهم. دانشگاه آزاد اسلامی واحد آستارا.

وقتی که دیگر نوشتن ابزاری است. برای رسیدن به دنیاو تعلقات آن. که می نویسند تا بمانند. ما را به نوشتن راهی نیست. همیشه حس های قوی تری تو زندگی وجود داره که موندن یا رفتن با این حس قویه هستش. یه چیزی که آدم جونش و وجودش را تقدیم حضورش می کنه. من نمی خوام ازت تعریف کنم نه به خدا ولی می فهمم چی میگی. تو پر از غمهایی هستی که که غالب بر همه غضه های اوست. تو چیزی را به دوش می کشی که بیرون نیست.