تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم. جلوی ایستگاه اتوبوس از استیشن کرم رنگ پیاده شدند . پسر شیرینی بزرگ حلقه ای را فشار داد و گاز زد . احساس کرد که خامه به لب و لوچه اش چسبیده است . زبانش را در آورد و یک دور کامل دور دهانش چرخاند و بار دبگر گاز محکمی به شیرینی زد .

زنان قوی هیچ گاه در راهروها گریه نمی کنند. برای نامه ی نخ نمای قاضی. سوزن را بهانه می کنند. پله ی اول دست ام را گرفته ای. پله ی دوم دست ات را فشرده ام. پله ی سوم لبخند می زنی. روی لبخند تو چیزی نوشته ام. بلند بلند نوشته را می خوانی. در این پله به دوست داشتن م پی می بری. درست مثل من در پله ی بعد. این پله ها روی زمین نیستیم ما. حداقل من که حالا از آغوش تو گرم تر جایی نمی خواهم. تمام سربالایی های این شهر را پله کرده است.

روی لباس ها دستی کشید و در چمدان را بست. انگار از تمام عمرش داشت خداحافظی می کرد. سفری که به ناچار باید می رفت و احتمالن برای همیشه. پیش از سفر همه همین حال را دارند.

نمیدان این خوابها امتداد کدام اشک. من از تراخم و زجر ندیدن میخوانم و تو را خواب میبینم. مرزی به قطر شانه هایت میکشی. هرکی از این جلوتر بیاد میکشمش! با زخمی گم شده در انزوا. اونجارو ببین! واسه چی حرفی نزدی! چاقو را از تو میگیرم. ماه همیشه پشت ابر نمیمونه. هی الاغ! فلان فلان شده با توام! یا خودتو زدی به نشنیدن! تو را در آغوش میگیرند.

هر که دلارام دید از دلش آرام رفت . چشم ندارد خلاص هر که در این دام رفت. کتاب پالتویی های شعر نشر مشکی. این کتاب را هم بخوانید . می دونم کمی دیر شد اما دیدید که اومدم و فکر می کنم هر 15 روز یکبار بتوانم اینجا را با تاره های کتاب به روز کنم . سعی می کنم در معرفی کتاب ها هم به کتاب های جدید و هم به کتاب های قدیمی که گاهی بی توجه از کنارشون می گذریم بپردازم . از پیشنهادات و انتقادات شما استقبال می کنم .

صرفا بهانه اي براي نوشتن. تنها و دور و سوت و كور موندي وبلاگ جونم. تولد فرشته آ سمانی زندگیم. دیگه حالی واسه نوشتن نمی مونه! دخترم امروز یک ساله شد.