دسامبر 19, 2007 بدست آزاده برابر. در گوشم دشنه ای نشسته است. نوشته شده در ادبیات شاید هنری. ساخت یک وبگاه یا وبنوشت رایگان در وردپرس. ساخت یک وبگاه یا وبنوشت رایگان در وردپرس. هر نوشته تازهای را در نامهدان خود دریافت نمایید. ساخت یک وبگاه با WordPress.

دریغا روزگار بی با مداد . یه سنجاقک از راه دور اومده. یه ماهی تو قلبت شنا می کنه. به برکه اس تو چشمای بی باورت. که تنها به ابرا نگا می کنه. یه برکه اس تو چشمای بی باورت. که با هر نسیمی یه چین میخوره. اگه راهی کوچ تردید شه. تو ابرا یه روزی زمین میخوره. یه قلب شکسته اس کنارت هنوز. که از درد دوری به حرف اومده. حالا چند سالی ازم دوری و. رو کوهای اطراف برف اومده. تویی که تو رویای هر تشنه ای. گلوی غزل هارو تر میکنی. چرا از من خسته ی در به در. به آغوش ابرا سفر میکنی. با اینکه کنارم نشستی ولی. به گذشته فکر می کنم.

یادی که بر خیالم حرامش کرده بودم. نوشته شده در پنجشنبه 9 بهمن1393ساعتتوسط صحابه بابایی. حسی شبیه اینکه کسی میرفت. حسی شبیه اینکه کسی دیگر. از من به مقصد عبثی میرفت. من زخم های مختصری دارم. اما تو یک جراحت تب داري. گفتم از اتفاق تو مي افتم. تو رفته تو به توي دل تردید. من مانده روی لرزش دست تو.

در ماهیچه های سراسر خون پیچیده بود و. در رگها گره های لخته ای داشت. لا به لا ی انگشتهای سپید و کوچکم. خون را به رگها راه نمی داد و. سپیدی اش را می خواست. در گیسوانم پرسه می زد و می خوابید. از سرما پناه می خواست و پنهان می شد و. رشته های سپید را دور انگشتش می پیچید و. هم وحشیانه به شب می زد. تمام سالهای با توامان را. با سرنگی به جناق سینه فرو می کرد و. در هم آغوشی با استخوان به زنانگی می رسید. مسافری از پلک ها تا روی گونه هایم. به لبانم می رسید و سرخی اش را تر می کرد. آشفته شدن کار ما شد.